Człowiek, który zaangażuje się w sprawy Jezusa i Jego samego pokocha. Dla Niego poświęci wszystko. Wszystko „postawi” na Niego i będzie Jemu zupełnie oddany. Jego będzie słuchać i Jego Słowu „ślepo” ufać, taki właśnie człowiek staje się przestrzenią działania Trójjedynego Boga.
Jeżeli przyjęliśmy Jego słowa, to znaczy, że wkroczyliśmy na drogę, którą kroczy sam Chrystus. Jedno nie ulega wątpliwości: to droga dla prawdziwych śmiałków!
Jezus mówi: „To Wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali”. Gdy miłuję, wtedy daję moją ludzką, słabą, nieudolną miłość, a otrzymuję Jezusową miłość.
Zachowywanie przykazań to trwanie w miłości, czyli wybieranie Jezusa każdego dnia, jako Pana i Zbawiciela, i trwanie w tym wyborze – to jest świadectwo, że miłuję Boga, bliźniego i siebie samego, tak Jak Bóg Ojciec umiłował Syna. To naprawdę jest możliwe!
Tylko Jezus zaspokaja najgłębsze pragnienia ludzkiego serca. Tylko On może dać nam siłę do wzrostu i przynoszenia owoców – konkretnych owoców życia, które będą świadectwem miłości i życzliwości Boga Ojca.
Żeby jednak pokój Boży zamieszkał w naszym sercu, musimy Bogu zaufać, że jesteśmy w Jego rękach i nic złego stać się nam nie może.
Parakletem jest osoba, którą wzywa się w chwilach zwątpienia, kryzysu i problemów. Jest kimś, kto umie pocieszyć i udzielić wsparcia. Paraklet jest bliskim przyjacielem.
„Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”.
O tęsknocie za Bogiem nie rozmawia się tak po prostu przy herbacie, natomiast zdarza się wysłuchać czyjegoś świadectwa, zobaczyć kogoś zatopionego w autentycznej modlitwie, a pojawia się tęsknota, myśl, że i ja tego pragnę.
Problem jedności to nie tylko jakaś sztuka dogadania się, czy niedogadania się z innym. To nie jakaś umiejętność komunikacji, choć zapewne charakter, umiejętności nawiązywania relacji mają tu znaczenie. Problem dotyka naszego serca i problemu nawrócenia.
