Dzisiaj przypada wspomnienie Niepokalanego Serca NMP. Jakże dzisiejsza Ewangelia pasuje do tego dnia.
Każdy z nas jest na wagę złota. I wszystkie te dziewięćdziesiąt dziewięć też na taką samą wagę. I ta jedna owca zagubiona – też.
Panie, mam słabą wiarę, lecz chcę wierzyć. Pomóż zaufać, że Ty poprowadzisz przez życie. Nie muszę rozumieć wszystkiego, co mnie spotyka - wystarczy, że Ty rozumiesz. Ja Ci zaufam.
Czy pytasz czasami siebie: jakie ja wydaję owoce? Nie chodzi tu o sukcesy w podejmowanych działaniach. Ale czy to, co mówię, robię i jak żyję wnosi dobro w moje najbliższe otoczenie i w te miejsca, w których jestem?
Wśród pokolenia młodych ludzi, wkraczających w dorosłe życie, często można spotkać się z podejściem, w którym przede wszystkim poszukuje się sukcesu. Dzisiaj Chrystus przypomina nam, że wszystko co ma wartość kosztuje wiele wysiłku.
„Taką miarą jaką wy mierzycie, wam odmierzą”. Czy nie brzmi to podobnie jak słowa Modlitwy Pańskiej: „odpuść nam… jako i my odpuszczamy”?
Jezus mówi dzisiaj do mnie: „Przebaczaj, błogosław, wybieraj to co dobre, chętnie noś swój krzyż, ofiaruj swoje cierpienie, nawracaj się cały czas i kochaj! Kochaj siebie, kochaj drugiego człowieka, kochaj Mnie po oddanie życia, tak jak Ja to uczyniłem dla Ciebie i każdego innego człowieka”.
Zbyt wielka troska czyni ludzi ślepymi na to, kim są i co posiadają. Także na to, jaki Cel jest przed nimi.
„Gromadźcie sobie skarby w niebie” to apel do nas o modlitwę, zachowywanie przykazań, praktykowanie prawdziwej miłości do Boga i do ludzi.
Udzielanie Komunii świętej podczas Mszy oraz zanoszenie jej do chorych jest ciągłym ponawianiem cudu rozmnożenia chleba.
