Kościół jest posłany do wszystkich ludzi, jednak w czasie epidemii winien koncentrować swoje siły na tych, którzy najbardziej potrzebują obecności Jezusa. A są to nade wszystko chorzy (nie tylko covidowi).
Apostołowie podejmowali z woli Chrystusa posługę wobec chorych, która dała początek sakramentowi namaszczenia chorych.
Z biegiem czasu, w tradycji chrześcijańskiej łódź stała się obrazem Kościoła, czyli wspólnoty uczniów z Jezusem pośrodku, płynącej po morzach świata, pośród wielu burz i przeciwności.
Szpital jest naprawdę Galileą pogan. Jest miejscem głoszenia Ewangelii, nawracania się wielu ludzi.
Rzeczywiście, istnieje świat „nad mgłą”. Błękit nieba powyżej mgły, jasność słońca, szerokość widoków i horyzontów – wszystko to jest obrazem rzeczywistości transcendentnej, nieuchwytnej zmysłami, jest obrazem sfery Boga.
Za doprowadzenie ludzi do zbawienia odpowiada cała wspólnota Kościoła, ale w pierwszym rzędzie to zadanie spoczywa na duszpasterzach, a wobec ludzi chorych – na kapelanach.
Rodowód Jezusa to nie tylko pouczenie dla osób starszych, jak powinni patrzeć na historię własnej rodziny. To także niezwykła wskazówka dla młodego pokolenia.
Dom – to miejsce naszego stałego zamieszkania. Dom – to bezpieczne miejsce, do którego się wraca. Dom – to wreszcie ludzkie życie, życie każdego z nas.
Dobry pasterz szuka nas ciągle na nowo. Nie męczy się nami, odnajduje, bierze na ramiona.
Tak jak chronimy przed epidemią najsłabszych, tak też jesteśmy wezwani do ochrony „naj-najsłabszych”, czyli dzieci nienarodzonych i to chorych nienarodzonych. Ten, kto będzie szczerze wierny miłości Boga, będzie w sposób właściwy realizował ludzkie miłości, także te bardzo trudne.