Co robić kiedy wychylam się poza krzyż, cierpienie, pogrzeb i grób? Dzisiejsza Ewangelia już spieszy z nowiną o Zmartwychwstaniu. Czy jestem w stanie ogarnąć swoim umysłem ten największy cud jakim jest Zmartwychwstanie, najpierw Chrystusa, potem moje, nasze?
Jezu Chryste, kim jesteś dla mnie? Co oznacza dla mojego serca Twoje wcielenie, nauczanie, droga krzyżowa, śmierć na krzyżu i zmartwychwstanie?
Chora, którą wspominam, pokazała mi, że łaska Boża może usposobić serce ludzkie do wielkich rzeczy, do przekroczenia samego siebie i do osiągnięcia szczytów człowieczeństwa.
Jeżeli jednak pozwolę Mu całego mnie, bez wyjątków, brać w objęcia i błogosławić, to wtedy zrodzi się we mnie zaufanie do Niego, do Jego drogi i prowadzenia, do zamysłów Jego Serca, nie moich. Stąd już bardzo blisko do postawy dziecka, do którego należy królestwo Boże.
Jezus to nie ideolog skupiony na swojej nauce, to Bóg o Sercu hojnym dla wszystkich, którzy Go wzywają, z którego pełni wszyscyśmy otrzymali, cierpliwym i pełnym miłosierdzia.
Czy nadal wierzę, że On jest w tej samej łodzi, którą płynę przez życie, tylko czasem nie wszystko dzieje się według mojego scenariusza?
Kiedy wracałam do domu, myślałam o słowie z dzisiejszej Ewangelii: „nie potrzebują lekarza zdrowi lecz ci, którzy się źle mają”.
Jezus pyta tych, którzy idą za Nim: „Czego szukacie?”. Pani Krysia, jak sama powiedziała, szukała nowego życia w spotkaniu z Bożym Majestatem. Czego ja szukam, idąc za Jezusem? Czy odpędzam pokusę rezygnacji, niewierności, lęku czy smutku?
Czas adwentu tak szybko mija. Czy ja z pośpiechem zdążam w kierunku Bożego Narodzenia, nie zaniedbując zwykłych ludzkich przygotowań? Czy mogę o sobie powiedzieć że jestem błogosławiona, czyli szczęśliwa, bo wierzę w obietnicę nadziei i zbawienia, które daje nam Bóg?
Kiedy widzę takiego Jezusa: wrażliwego, czułego, zatroskanego, budzi się we mnie miłość i ufność do Niego. Pozostaje pytanie: jak mam Go naśladować?
