Być dobrą glebą dla Słowa

W litanii zwyczajowo odmawianej w miesiącu czerwcu, jedno z wezwań mówi, że Serce Jezusa jest ze Słowem Bożym istotowo zjednoczone. Kiedy do tego przeczytam prolog Ewangelii świętego Jana, okazuje się, że Słowo Boże jest żywe i jest tajemnicą. Jezus w dzisiejszej Ewangelii porównuje je do ziarna, które Siewca rzuca na glebę ludzkiego serca. Jeżeli moje serce jest jak droga, a w dzisiejszych czasach można nawet pomyśleć o autostradzie, to rzucone ziarno nie ma szansy przetrwać. Porównanie do serca skalistego zrozumiałam, gdy zasiałam owies przed Świętami Wielkanocnymi do płytkiej donicy. Co prawda wyrosło piękne młode zboże, cieszące oko, jednak już po tygodniu wszystkie źdźbła opadły i zwiędły, ponieważ bujne korzenie nie miały się gdzie podziać. Kiedy dla Słowa nie znajdzie się wytrwałości, czasu i uwagi, zduszone przez napływające bodźce zamiera. Jak łatwo odnajduję siebie w tych porównaniach w niejednej sytuacji życiowej, która była jakby zderzeniem ze Słowem. 

Boże, pragnę być jak najczęściej dobrą glebą, to znaczy z radością przyjmować Twoje Słowo, otwierać szeroko serce, aby mogło ono zapuścić korzenie i owocować oraz odsuwać wszystko, co przeszkadza we wzroście.