Próbuję za Maryją rozważać w sercu wydarzenia w moim życiu. Dziękuję Bogu za życie i za Jego chroniącą mnie dłoń.
Szczególnym czasem doświadczenia sacrum i świętości Najświętszego Sakramentu jest Jego adoracja. Praktyka adoracji związana jest z rozwojem pobożności eucharystycznej, który nastąpił od początku drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa. Wówczas pojawiły się monstrancje, adoracje, procesje.
Każdy człowiek – także chory i niepełnosprawny – jest umiłowanym i wybranym dzieckiem Boga.
W zwykłym życiu chrześcijańskim składanie z siebie duchowych ofiar polega na całkowitym oddaniu życia w ręce Boga. Dzięki temu ofiarowaniu – podobnie jak św. Jan spoczywający na piersi Jezusa – jesteśmy blisko Serca Bożego.
Jezus przekonuje nas o słuszności wybranej przez nas drogi. Trzymajmy się Jego słów: „rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać”.
Tą godziną próby może być przeciągająca się choroba, brak perspektywy na wyzdrowienie. Wracajmy wówczas do Jezusowych słów i do Eucharystii, która jest „pokarmem na życie wieczne”.
Głównym tematem rekolekcji – w roku 100-lecia Apostolstwa Chorych – była duchowość wspólnoty, której głównym charyzmatem są trzy warunki przynależności do Apostolstwa: przyjąć – nieść – ofiarować cierpienie.
Śpiączka to stan, w którym chory, choć jest nieświadomy, nie przestaje być człowiekiem obdarzonym godnością.
Rozmowa z ks. prof. Jerzym Szymikiem, emerytowanym profesorem nauk teologicznych, poetą i publicystą.
Nikodem przyszedł do Pana Jezusa w nocy, bo bał się reakcji innych faryzeuszów. Nie bójmy się przychodzić do Niego, nie bójmy się pokazywać Mu tego, co nas ogranicza, co powoduje ciemność naszej duszy. On pragnie dać nam szczęście i pokój!
