Pycha i pokora
Każda duchowa choroba – w tym i pycha – jest uleczalna. Jak ją leczyć? Wchodząc w głębszą relację z Bogiem. Próbując patrzeć na siebie i swoich bliźnich oczyma Boga. To On nas prowadzi do postawy służby wobec bliźnich, zwłaszcza chorych, niepełnosprawnych, osłabionych wiekiem.
zdjęcie: Loft Gallery
2025-08-30
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 14, 1. 7-14
XXII niedziela zwykła
Współcześnie skromność i pokora nie należą do cech osobowości, które w rankingu najwyżej cenionych znalazłyby się na pierwszych miejscach. Jednak to nie te rankingi są dla nas wskazówką postępowania, a Słowo Boże.
Jezus, jak bywało to wcześniej – czytamy o tym w dzisiejszej Ewangelii – obserwuje wydarzenia z życia codziennego. Wyciąga z nich ważną naukę. Zasiadanie na pierwszych miejscach odczytuje jako przejaw pychy i próżności. W przeciwieństwie do tej, negatywnej postawy ukazuje inną, pozytywną – umiejętność zajęcia miejsca z tyłu. Aby to uczynić potrzeba znajomości swojej wartości. Często jedynym wyznacznikiem godności człowieka jest postrzeganie go przez innych, przez społeczeństwo. To spojrzenie może być niewłaściwie. Jedynym pewnym wyznacznikiem określenia naszej wartości jest umiejętność spojrzenia na siebie oczyma Boga, który widzi nas zawsze jako swoje dzieci. Więcej Bóg patrzy w ten sam sposób na innych. Dlatego człowiekiem prawdziwie pokornym jest ten, kto z miłości do bliźniego uznaje także jego godność i odnosi się do niego z szacunkiem, potrafi usunąć się w cień, by drugi czuł się przy nim „wywyższony”. W odróżnieniu od pokornego osoba pyszna – nie znająca swojej wartości – usiłuje zawsze postawić siebie na pierwszym miejscu, aby inni mogli ją „wywyższyć”. Osoba ta tym samym nie potrafi dostrzec godności i wartości innych osób. Nieustannie domagając się dla siebie czci i szacunku, człowiek pyszny sprawia, że wszyscy od niego stronią. Jest uciążliwy dla innych.
Psychologia używa język innego niż duchowy, ukazując wskazany przez Jezusa problem i przywołuje na określenie człowieka pysznego osobę narcystyczną. Narcyzm jest zaburzeniem osobowości charakteryzującym się nadmiernym poczuciem własnej ważności oraz potrzebą podziwu. Osoby z taką osobowością często uważają się za lepsze od innych i oczekują specjalnego traktowania. Uważają, że zasługują na podziw i uznanie. Są mocno skoncentrowane na sobie i na swoich potrzebach. Mają trudności w zrozumieniu i odczuwaniu emocji innych ludzi. Stosują także manipulację, aby uzyskać to, czego pragną, co może prowadzić do emocjonalnego wyczerpania ich bliskich. Tyle psychologia.
Wracając do Ewangelii, każda duchowa choroba – w tym i pycha – jest uleczalna. Jak ją leczyć? Wchodząc w głębszą relację z Bogiem. Próbując patrzeć na siebie i swoich bliźnich oczyma Boga. To On nas prowadzi do postawy służby wobec bliźnich, zwłaszcza chorych, niepełnosprawnych, osłabionych wiekiem. Spróbuję dzisiaj pomyśleć, komu mógłbym w najbliższym tygodniu usłużyć pomocą w całkowicie bezinteresowny sposób.
