Uwielbiając Boga za „wielkie rzeczy”

Rozważanie do fragmentu Ewangelii Łk 1, 46-56
IV tydzień Adwentu

Wczoraj w Ewangelii czytaliśmy opis spotkania Maryi ze św. Elżbietą. Maryja udała się „z pośpiechem”, aby służyć swojej krewnej będącej w potrzebie. W dzisiejszej Ewangelii czytamy Magnificat – hymn uwielbienia Boga wypowiedziany przez Maryję jako odpowiedź na „wielkie rzeczy”, które Bóg Jej „uczynił”. Bez wątpienia tą „wielką rzeczą” było poczęcie Syna Bożego. Pierwszą odpowiedzią Matki Najświętszej na szczególną łaskę Boga była Jej posługa wobec Elżbiety. Modlitwa uwielbienia ma więc źródło w przyjęciu łaski oraz w Jej służbie.

Widzimy we wspólnocie Apostolstwa Chorych pewną zależność: duchowość ofiarowanego cierpienia w intencji Kościoła rodzi się często z posługi wobec chorych, z cierpliwego im towarzyszenia, ukazywania im różnych oznak obecności. Obecność ta ma szczególny wymiar w okresie przed świętami Bożego Narodzenia.

Kończymy Adwent. W ostatnim czasie Sekretariat Apostolstwa Chorych podejmował wiele inicjatyw w trosce o osoby chore. Pragnę przywołać jedną – posługę wolontariuszy z diakonii miłosierdzia Ruchu Światło-Życie archidiecezji katowickiej, którzy podjęli się zadania przekazania świątecznych paczek osobom starszym, chorym, niepełnosprawnym i ich rodzinom. Paczki te zostały ufundowane przez Fundację Donum Caritatis im. ks. Zdzisława Tronta.

Jak Maryja pragnę uwielbić Boga za „wielkie rzeczy”, że „wywyższył pokornych” i „głodnych nasycił dobrami”. Za to, że Bóg posłał dobrych ludzi, którzy ufundowali paczki. Za to, że posłał także chętnych młodych do wykonania zadania. Oraz za samych chorych, którzy przyjęli dar serca. Wielu z nich w duchu wdzięczności podjęło modlitwę za Kościół. Niekończący się łańcuch dobra.

Próbujmy, jak Maryja otwierać się na łaskę Boga podczas modlitwy, służyć tym, którzy są w potrzebie (to nieraz najbliższe osoby z naszego otoczenia, to nasi bliscy z rodziny). Bóg wynagradza każde najmniejsze i ukryte dobro. Daje pokój w sercu i uzdalnia do uwielbienia Go.