Bóg wszstko wie o nas i objawia to w miłości
Ilekroć pomyślimy sobie o Bożej wszechwiedzy, od razu przypomnijmy sobie o tym, że u Boga wszechwiedza przepełniona jest miłością.
zdjęcie: ks. Wojciech Bartoszek
2025-08-11
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 17, 22-27
XIX tydzień zwykły
Jezus zapowiada swoją śmierć i zmartwychwstanie, a następnie rozwiązuje problem podatku świątynnego. W czasach Pana Jezusa wszystkich Żydów obowiązywał podatek świątynny, który się płaciło dwa razy w roku. Syn Boży był, rzecz jasna, ponad tym obowiązkiem. Płacił jednak ten podatek, ażeby nie powodować zgorszenia.
Dzisiejsza Ewangelia opowiada o tym, że Pan Jezus zdecydował się jednak podkreślić wobec swoich uczniów, że Jego nie dotyczy obowiązek, któremu podlegają zwyczajni członkowie ludu Bożego. Taki sens ma zarówno Jego rozmowa z Piotrem, jak i nakaz znalezienia monety podatkowej w pyszczku ryby, którą Piotr miał złowić.
Krótki tekst aż dwa razy podkreśla wszechwiedzę Pana Jezusa. Najpierw Pan Jezus sam rozpoczyna rozmowę o podatku, mimo że poborca podatkowy przyszedł do Piotra pod Jego nieobecność. Wie także o tym, że jakaś ryba połknęła dwudrachmę i Piotr ją złowi, aby zapłacić za Jezusa i siebie.
Kiedy przystępujemy do Sakramentu Pokuty i Pojednania, dobrze jest uświadomić sobie, że przychodzimy do Wszechwiedzącego i Kochającego. Jezus lepiej od nas wie, jakimi darami zostaliśmy obdarzeni, i lepiej od nas zna nasze grzechy, niż my sami. Spowiadamy się przed Nim najszczerzej jak potrafimy – zresztą byłoby czymś absurdalnym ukryć cokolwiek przed Wszechwiedzącym – zarazem jednak liczymy na to, że On nas będzie uzdrawiał również z tych ran, których sobie nie uświadamiamy, i odpuści nam również te grzechy, które są przed nami ukryte.
Krótko mówiąc, ilekroć pomyślimy sobie o Bożej wszechwiedzy, od razu przypomnijmy sobie o tym, że u Boga wszechwiedza przepełniona jest miłością. Doświadczając tej miłości, przede wszystkim w Eucharystii i Sakramencie Pokuty i Pojednania, możemy żyć nadzieją na ostateczną, szczęśliwą przyszłość.
