„U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone”
Przed Bogiem nie ma nic tajnego, zakrytego i nic nie dzieje się bez Jego woli. Pamięć o tym pomaga przyjmować nasze trudności, kłopoty, nawet (z ludzkiego punktu widzenia) tragedie z pełnym zaufaniem, że Bóg panuje nad sytuacją.
zdjęcie: Loft Gallery
2025-07-12
Komentarz do Liturgii Słowa: Rdz 49, 29-33.50, 15-26; Mt 10, 24-33
XIV tydzień zwykły
Przed Bogiem nie ma nic tajnego, zakrytego i nic nie dzieje się bez Jego woli. Pan Jezus przypomina nam o tym obrazowo, że nawet włosy na naszych głowach są policzone. Pamięć o tym pomaga przyjmować nasze trudności, kłopoty, nawet (z ludzkiego punktu widzenia) tragedie z pełnym zaufaniem, że Bóg panuje nad sytuacją. On zawsze chce naszego dobra i nawet gdy dopuszcza zło, to potrafi wyprowadzić z niego dobro. Jezus już zwyciężył! Nigdy nie obiecywał nam życia bez kłopotów, chorób i śmierci, ale obiecał, że śmierć nie będzie miała ostatniego słowa i swoim zmartwychwstaniem to udowodnił!
Jezus jest naszym Nauczycielem, wskazuje drogę, którą jest On sam. „Uczeń nie przewyższa nauczyciela…” więc my idąc za Nim, mamy Go naśladować także - a może przede wszystkim - w zaufaniu Ojcu. Przykład takiego zaufania dał wspomniany w pierwszym czytaniu Józef, sprzedany przez swych braci. Po tym trudnym doświadczeniu Józef nie załamał się, nie utracił wiary w Jedynego Boga i dlatego mógł stać się wybawieniem w czasie głodu dla swoich braci i swego ojca Jakuba.
Józef pokazuje nam także, że trzeba znać swoje miejsce, że „Uczeń nie przewyższa nauczyciela…”. Gdy po śmierci ich ojca Jakuba, bracia Józefa obawiali się zemsty za wyrządzoną Józefowi krzywdę, on powiedział do nich: „Nie bójcie się. Czyż ja jestem w miejsce Boga?”. Józef całkowicie zaakceptował Boży plan na swoje życie i zadanie jakie mu Bóg wyznaczył. Choć był „pierwszym po faraonie w Egipcie” nie traktował tego jako swoją zasługę, ale jako wypełnienie zamysłu Boga. Można powiedzieć, że Józef był wzorem chrześcijanina mimo, że nie znał Chrystusa!
Uczmy się więc od Józefa prawdziwie chrześcijańskiej postawy: zaufania Bogu i nie stawiania się w miejsce Boga przy osądzaniu uczynków braci.
