Przez rozłam do chwały

Komentarz do fragmentu Ewangelii J 11, 45-57
V tydzień Wielkiego Postu

Dzisiejszy fragment Ewangelii zaczyna się od rozłamu i rozdwojenia. Czytamy, że po wskrzeszeniu Łazarza większość tych, którzy to widzieli, uwierzyła w Jezusa, ale niektórzy poszli i donieśli o tym faryzeuszom. Cała akcja odbywa się bez Jezusa, słyszymy tylko, że oddalił się z uczniami do krainy w pobliżu pustyni. Tak jakby chciał odpocząć wśród najbliższych przed tym, co nieodwołalne, przed męką i śmiercią. Za chwilę przecież faryzeusze wydadzą wyrok na Jezusa. Taki prawdziwy, bo ten, który zapadnie za kilka dni na fikcyjnym procesie będzie tylko potwierdzeniem tego, co dzisiaj zostanie postanowione. Atmosfera jest pełna napięcia, jakiegoś pośpiechu. W imieniu faryzeuszy wypowiada się arcykapłan. Ubiera w górnolotne słowa swoje prawdziwe intencje zachowania władzy i stabilizacji.

Myślę, że wszyscy to potrafimy: usprawiedliwić ukryte powody swoich reakcji, zachowań, słów. Bóg jednak, nawet przez takie pokrętne słowa może przekazać prawdę, proroctwo. Święty Jan potwierdza, że Jezus miał umrzeć nie tylko za naród, ale za wszystkich, którzy są rozproszonymi dziećmi Boga. Podobnie o tym pisze prorok Jeremiasz i dodaje, że życie tych, których zgromadzi i poprowadzi, stanie się podobne do zroszonego ogrodu.

My już wiemy, że męka i śmierć nie były ostatnimi wydarzeniami w misji Jezusa. My już wiemy, że potem nastąpiło zmartwychwstanie, które nie było ostatnim, ale pierwszym aktem w nowej rzeczywistości. Rzeczywistości Jezusa obecnego w każdym momencie naszego życia. Z Nim możemy przejść przez największy rozłam i rozdwojenie, przewidywanie śmierci, napięcie i cierpienie. Z Nim nasze życie może stawać się podobne do zroszonego ogrodu. Czyż nie jest to piękny obraz, pełen świeżości, kolorów, zapachów, kwiatów i owoców?

Autorzy tekstów, Bartoszewska Łucja, Rozważanie, Komentarz do ewangelii