Istota praktyk religijnych

Komentarz do fragmentu Ewangelii Mt 9,14-17
XIII tydzień zwykły

Badania religijności Polaków z ostatnich dwóch dekad pokazują, że nasza wiara jest oparta głównie o zewnętrzne zachowania, bez wiedzy i świadomości znaczenia danych gestów, tym bardziej bez realnego wpływu na codzienne życie.

Chociaż wciąż uchodzimy za kraj katolicki, a przynajmniej taki, w którym kościół odgrywa ważną rolę, to bardzo często umyka nam to, co jest istotą wiary. Ileż jest w nas zawiści, dumy, honoru, przekonania, że inni są nam coś winni, ile rodzinnych kłótni i milczenia utrzymywanego przez całe lata między poszczególnymi osobami. Niekiedy takie postawy reprezentują ludzie, którzy regularnie korzystają z sakramentu pokuty i pojednania, chodzą na Mszę świętą i przystępują do Komunii. Spowiedzi nierzadko sprowadzają się do pobieżnej refleksji na temat tego, że cóż ja mogę nagrzeszyć takiego, nikogo nie zabiłem przecież... To oczywiście nie jest pełny obraz polskiego katolicyzmu, bo wiele osób przeżywa swoją wiarę bardzo świadomie i głęboko, ale z pewnością każdy z nas znajdzie wokół siebie ludzi, o których można by powiedzieć, że praktykują wiarę, ale zbyt mocno nie wierzą, a na pewno nie uświadomili sobie jeszcze, po co tę wiarę praktykować.

Właśnie dzisiaj Jezus mówi do nas o istocie osobistych przekonań, o tym, że każda praktyka, taka jak post w judaizmie, nie ma sensu, jeśli nie ma w niej dobrej woli, osobistego odniesienia do Boga a  przede wszystkim chęci zmiany. Ta zmiana powinna nastąpić, choćby na chwilę po spotkaniu z Bogiem. Inaczej wszystko co robimy, czynimy zupełnie na marne. Jezus przecież, w innym miejscu Ewangelii przypomina: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień”.

Autorzy tekstów, Ks. Wąchol Grzegorz, Rozważanie, Komentarz do ewangelii