Czym jest Apostolstwo?

Apostolstwo Chorych jest publicznym krajowym Stowarzyszeniem kościelnym jednoczącym we wspólnotę osoby chore. Członkowie wspólnoty (zwyczajni) dzięki ścisłemu zjednoczeniu z cierpiącym i zmartwychwstałym Chrystusem odkrywają powołanie do złożenia duchowej ofiary ze swojego cierpienia, znosząc je ze spokojem ducha i z poddaniem się woli Bożej. Stają się przez to szczególnymi świadkami oraz przyczyniają się do zbawienia swojego i innych. Dzięki ofiarowaniu zasług płynących z tej duchowej drogi, cierpiący wypraszają u Boga łaski dla całego Kościoła. Podobnie jak Matka Bolesna stojąca pod krzyżem i współcierpiąca ze swoim Synem, tak osoby chore jednocząc się z Chrystusem, przyczyniają się do rozszerzenia Królestwa Bożego.

Chorzy należący do wspólnoty nie tworzą oddziałów, kół miejscowych i nie wybierają zarządów. Członkostwo we wspólnocie nie wyklucza przynależności do innych organizacji zawodowych, społecznych i kościelnych. Formalna przynależność do wspólnoty dokonuje się poprzez zgłoszenie telefoniczne (32 251 21 52) oraz drogą listowną (Sekretariat Apostolstwa Chorych, ul. M. Skłodowskiej-Curie 30/1, Katowice 40-058) lub uroczyście podczas rekolekcji Apostolstwa Chorych czy Dni Chorego w parafii. Członkostwo ustaje na skutek całkowitego powrotu do zdrowia, o czym należy poinformować Sekretariat Apostolstwa. W odpowiedzi na zgłoszenie przynależności do wspólnoty chory otrzymuje: pismo z objaśnieniami o Apostolstwie Chorych, dyplom przyjęcia z modlitwą członkowską, którą warto często rozważać, by dobrze wypełnić powierzoną rolę apostoła oraz poświęconą odznakę – krzyż z wygrawerowanymi słowami św. Pawła: „Z Chrystusem jestem przybity do krzyża”. Ponadto można zaprenumerować miesięcznik „Apostolstwo Chorych” wydawany od 1930 r. Założyciel Apostolstwa Chorych w Polsce, ks. Michał Rękas zwracał uwagę, iż miesięczniki są rodzajem „przyjacielskich odwiedzin”, dzięki którym dokonuje się „łączenie się w duchu z innymi współcierpiącymi”; stanowią również „dowody wiernej pamięci” (dzięki miesięcznikowi osoba chora wie, iż nie jest opuszczona, jest częścią większej wspólnoty).

Działalność Apostolstwa Chorych koordynowana jest przez pracowników Sekretariatu z krajowym duszpasterzem Apostolstwa Chorych na czele. Władzą zwierzchnią Stowarzyszenia jest Konferencja Episkopatu Polski, zaś organami władzy są: dyrektor Apostolstwa Chorych (będący jednocześnie krajowym duszpasterzem) oraz Zarząd Stowarzyszenia. Działalność krajowego Sekretariatu Apostolstwa Chorych jest dopełnieniem zwyczajnej troski duszpasterskiej realizowanej w parafiach, w szpitalach oraz w innych miejscach, gdzie przebywają osoby dotknięte chorobą. Sekretariat jest jeden dla wszystkich diecezji polskich.

O duchowości Apostolstwa

Cierpienie może doprowadzić człowieka do rozpaczy, buntu wobec Boga, odrzucenia prawdy o Jego istnieniu i do eutanazji. Może także stać się drogą dotarcia do Boga i odkrycia sensu życia w cierpieniu. Duchowość Apostolstwa Chorych pomaga chorym przeżywać te trudne chwile, uczy ich zaufania Bogu w każdej sytuacji życia, wiary w Niego oraz miłości. Prowadzi ich, jak i towarzyszących im, do pokornej modlitwy – prośby o łaskę uzdrowienia. Podobnie jak dwa tysiące lat temu, tak i dzisiaj Jezus dokonuje wielkich dzieł uzdrowienia wewnętrznego (duchowego), jak i fizycznego (cielesnego), o czym świadczą liczne świadectwa, m.in. z Lourdes. Modlitwa o uzdrowienie nie wyklucza wypełniania zaleceń lekarskich służących poprawie stanu zdrowia, współdziała w procesie zdrowienia realizowanego dzięki medycynie.

Nie zawsze jednak powrót do zdrowia fizycznego jest możliwy. Stąd Apostolstwo Chorych uczy, iż cierpienie fizyczne, psychiczne czy duchowe może stać się szczególnym darem otrzymanym od Boga określanym przez niejednego świętego jako „skarb”. Dzięki niemu może dokonać się zjednoczenie duchowe osoby cierpiącej z Chrystusem. Konsekwencją tej jedności jest uporządkowanie życia wewnętrznego chorego (oczyszczenie z grzechów, wad, nieuporządkowanych przywiązań) oraz ofiarowanie cierpienia w duchu miłości za innych, za Kościół, za misjonarzy, za Ojca świętego, przez co urzeczywistnia się apostolstwo chorego. Celem więc wspólnoty Apostolstwa Chorych jest czynienie z jej członków apostołów przyjmujących, znoszących i ofiarujących cierpienia za zbawienie siebie i innych. Nadając taki sens, Apostolstwo podnosi chorego na duchu, ukazując mu możliwości twórczej współpracy mimo choroby, ale i przez chorobę. Przywoływana droga ofiarowanego cierpienia powiązana z Ofiarą Mszy Świętej, obecna w Kościele od wieków, sprzeciwia się współczesnej mentalności „cywilizacji śmierci” – jak ją określił św. Jan Paweł II – związanej z eutanazją.

Wielu świętych kanonizowanych (m.in. św. Teresa od Dzieciątka Jezus, św. Faustyna Kowalska, św. Ojciec Pio, św. Edyta Stein, św. Matka Teresa z Kalkuty, św. Carlo Acutis) i tych niewyniesionych na ołtarze potwierdza owocność tej drogi, koniecznej tak bardzo w obecnym czasie. Świadectwo św. Pawła wyrażone słowami: „z Chrystusem zostałem przybity do Krzyża” (Ga 2, 19) oraz „teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24) odnosi się w pierwszej mierze do męczenników. Jednak przywołane słowa św. Pawła odnosimy również do działalności wspólnoty Apostolstwa Chorych. Uczą radosnego przeżywania trudnych chwil związanych z chorobą i przekształcania dzięki Jezusowi łez bolesnych w chwalebne.

O duszpasterstwie chorych

Duchowość Apostolstwa Chorych rodzi się nieraz z duszpasterstwa chorych, czyli czysto ludzkiego i sakramentalnego wsparcia chorych. Dlatego też Sekretariat Apostolstwa Chorych prowadzi działalność pomagającą w szeroko rozumianym duszpasterstwie chorych.

Przede wszystkim prowadzi działalność redakcyjną obejmującą przygotowanie miesięcznika oraz jego kolportaż, redagowanie strony internetowej www.apostolstwo.chorych.pl oraz prowadzenie profilu na Facebooku. Miesięcznik, który wydawany jest od 1930 r., czytany jest w Polsce oraz poza jej granicami: w Niemczech, we Włoszech, w Holandii, we Francji, w Wielkiej Brytanii, na Ukrainie, na Białorusi, na Litwie, w Kazachstanie oraz w Kanadzie. „Apostolstwo Chorych” przekazywane jest czytelnikom indywidualnie, przez kapłanów podczas comiesięcznych odwiedzin duszpasterskich w parafiach oraz przez kapelanów szpitalnych. W towarzyszenie chorym wpisuje się również korespondencja z nimi w formie tradycyjnej i elektronicznej.

Ponadto Sekretariat Apostolstwa Chorych od 1965 r. organizuje we wspomnienie Matki Bożej Uzdrowienia Chorych ogólnopolskie pielgrzymki chorych na Jasną Górę od kilku lat transmitowane przez TVP, a także rekolekcje (zasadniczo w domach archidiecezji katowickiej), Dni Chorego, Adorację Bożonarodzeniową oraz msze święte w domu chorego. W ich organizację pracownicy Sekretariatu ACh, osoby konsekrowane, nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej, służba zdrowia oraz wolontariusze. Pielgrzymki na Jasną Górę są okazją do spotkania ze wspólnotami chorych, których charyzmatem również jest ofiarowane cierpienie, np. Cichymi Współpracownikami Krzyża. Dwa razy w roku krajowy duszpasterz Apostolstwa Chorych odprawia mszę świętą dla chorych transmitowaną przez Polskie Radio z bazyliki Świętego Krzyża w Warszawie.

Ważnym elementem rozszerzania duchowości Apostolstwa Chorych jest działalność diecezjalnych duszpasterzy chorych (Apostolstwa Chorych) oraz współorganizowanie konferencji naukowych w Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Więcej na temat Apostolstwa Chorych można przeczytać w książce ks. Antoniego Bartoszka, Apostolstwo Chorych. 100-letnie doświadczenie duchowe – podstawy teologiczne – perspektywy pastoralne, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego: https://share.google/QTns49IUY1EDR4aYa

---