Jałmużna gładząca grzechy?
Tradycją wszystkich wielkich religii świata, od chrześcijaństwa, przez islam, aż po buddyzm i hinduizm jest jałmużna, czyli ofiara dla potrzebujących.
zdjęcie: Loft Gallery
2023-06-09
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 12, 38-44
IX tydzień zwykły
Święty Marek opisuje nam dzisiaj scenę, w której Jezus obserwuje składających w świątyni jałmużnę. Warto wyjaśnić, że była to najprawdopodobniej ofiara na utrzymanie samej świątyni, ale przedstawiciele kapłanów część ofiar przeznaczali również na wsparcie biednych. Istotny był kształt puszki do, której wrzucano monety (nie posługiwano się jeszcze wówczas banknotami, które weszły do użytku kilkanaście wieków później). Była ona metalowa a jej górna część miała kształt rogu, tak, aby spadająca do środka moneta wydawała głośny brzęk, a wszyscy mogli zauważyć, że ktoś wrzucił ofiarę. To był element psychologiczny, popularyzujący jałmużnę wśród wysokich, bogatych sfer – chcieli się pokazać jacy są, dlatego Jezus ich krytykował. Ich intencją nie było wsparcie świątyni, czy biednych, ale promocja samych siebie.
Prawdziwą jałmużnę z serca podarowała biedna wdowa, która przeznaczyła na to wszystko, co miała. I w ten sposób ta starsza kobieta zdefiniowała, czym ta jałmużna jest: darem z serca, nie wymuszonym, czy robionym na pokaz datkiem. Pismo Święte zapewnia nas, że taki dar gładzi grzechy. W Księdze Syracydesa znajduje się takie zdanie: Woda gasi płonący ogień, a jałmużna gładzi grzechy (Syr 3, 30). Może jest ona drogą dla grzeszników do tego żeby być bliżej Boga i odpłacić za swoje winy? Ktoś powie, że łatwiej zapłacić jakąś kwotę niż np. pójść do spowiedzi, ale kiedy popatrzymy na wdowę i chcemy się na niej wzorować, to szybko dojdziemy do wniosku, że nie jest tak łatwo ofiarować znaczną kwotę pieniędzy np. całą wypłatę z jednego miesiąca. Taka jałmużna otwiera nas na Boga, a z pewnością także na innych ludzi i nie pozwala zapatrzeć się wyłącznie w siebie.
