Rozpoznany przez miłość

Oblicze Jezusa nie wyryło się jeszcze w sercach uczniów, tak, że Go nie poznali, gdy przyszedł do nich krocząc po wodzie. Święty Jan opisuje w swej Ewangelii podobne zdarzenie mające miejsce po zmartwychwstaniu Jezusa, z tą różnicą, że w nim „uczeń, którego Jezus miłował, rzekł do Piotra: To jest Pan!”, rozpoznając Nauczyciela.

Miłość ugruntowana, miłość, która przeszła próbę cierpienia, ciemność wiary. Miłość czysta i wierna rozpoznaje z daleka Tego, którego miłuje, który pochwycił jej serce. Jest tak wrażliwa, tak delikatna w relacji do Umiłowanego, że potrafi przedrzeć się nawet przez zasłonę ukrycia, by cieszyć się Jego obecnością. W kontekście tego zdarzenia reakcja uczniów w dzisiejszym fragmencie Ewangelii niesie z sobą nadzieję, że towarzyszenie Jezusowi w drodze, bliskie przebywanie z Nim w Jego Słowie, na modlitwie, udoskonala moją miłość, oczyszcza ją, uświęca tak dalece, abym wraz z umiłowanym uczniem, nawet w ciemności, mógł zawołać: „To jest Pan!”, kochającym sercem rozpoznając Jego obecność.