Mesjasz wraca do swoich

Powroty do domu bywają skomplikowane. Opuściliśmy go przecież „wieki” temu, zdobyliśmy wykształcenie; jeden fakultet, drugi… Staliśmy się cenionymi pracownikami naukowymi lub mniej czy bardziej wybitnymi specjalistami, przybyło nam naukowych tytułów, zobaczyliśmy kawał świata, nabraliśmy doświadczenia i ogłady. Staliśmy się innymi ludźmi. A tu raptem wracamy do miejsca, skąd wyruszyliśmy. Do miejsca, gdzie prawie nic się nie zmieniło, gdzie pamiętają nas jako bosonogiego brzdąca z poobijanymi kolanami czy - na przemian chichoczącą i nieobecną duchem - zbuntowaną nastolatkę. I jak tu sprawić, aby ci, którzy tak nas zapamiętali, uwierzyli w nasz nowy wizerunek, nauczyli się nas na nowo, nabrali do nas szacunku?

Jezus wychował się w zwykłej, pozornie niczym nie wyróżniającej się rodzinie, w niewiele znaczącym Nazarecie, o którym sądzono, że z takiego miejsca nie może pochodzić nic dobrego, a już na pewno nic ważnego. A tu raptem wraca jako dorosły mężczyzna i mówi, że jest Mesjaszem. Przebył daleką drogę. Zwyciężył szatana na pustyni, wie Kim jest i po co się narodził. A teraz przychodzi powiedzieć o tym ludziom, którym będzie w to najtrudniej uwierzyć. W synagodze czyta im proroctwo Izajasza, a oni muszą przyznać, że to wszystko prawda. Przecież słyszeli, że chodzą za Nim tłumy, że ubogim przywraca nadzieję a niewidomym wzrok. Sparaliżowani chodzą, głusi słyszą, uciśnionych odsyła wolnymi i wszystkim głosi Dobrą Nowinę, obwołując rok łaski od Pana. Ale jakże to tak? Przecież znają Go jako syna cieśli? Zachwycił ich, poruszył – to prawda. Ale czy na długo starczy im wiary, że wielki i niepojęty Bóg może być aż tak bliski człowiekowi?

A czy nam starczy wiary, by przyjąć prawdę o Bożej miłości, tak wielkiej, że sprawiła, iż Bóg stał się jednym z nas; żył naszym życiem, dzielił nasze niedole i w końcu oddał życie aby nas zbawić? Czy zechcemy przyjąć i dobrze wykorzystać Boży dar, jakim jest rok łaski od Pana?

Dajmund Danuta, Autorzy tekstów, Rozważanie