„Panie, ile razy mam przebaczyć, jeśli mój brat zawini względem mnie? Czy, aż siedem razy? Jezus mu odrzekł: Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”.
Czy w obliczu próby wiary nie zrażam się i nie odpuszczam? A wystarczą tylko okruchy. Prośmy o nie z pokorą.
Mam świadczyć o Chrystusie życiem i słowem, a w tym pomaga mi Słowo Boże, które mnie formuje, przemienia, nawraca, daje radość i pomaga w codziennym życiu.
Uświadamiam sobie, że i do mnie kieruje polecenie: „Idź i głoś!”. A jaka jest moja odpowiedź? Czy swoim życiem pokazuję, że jestem Jego uczniem? Czy daję innym Jego miłość i mówię o Jego miłości?
„A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”.
Dziękuję Bogu za dar wiary, za tę łaskę, której nie miał apostoł Tomasz. Chociaż dla Jezusa nie są problemem wątpliwości, jakieś warunki, które Mu stawiamy. On umacnia naszą wiarę i pozwala nam być niedowiarkiem, słabym i niedoskonałym człowiekiem.
Niektórych choroba, śmierć bliskiej osoby przybliży do Boga, będą szukać pomocy na modlitwie, w sakramentach, mszy świętej, przejrzą! A niektórych oddali od Boga, będą Go oskarżać, obrażać i odrzucać. Jest to próba wiary i próba pokory.
„Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie”.
Jezus wzywa nas do autentyczności serca. Pragnie, aby tobą i mną kierowało Prawo miłości, a z serca wypływała realizacja Jego przykazań.
Jan daje świadectwo, że Jezus jest Synem Bożym, tym, który chrzci Duchem Świętym, Barankiem Bożym, który gładzi grzechy świata.
