Róbmy, co możliwe
Oddać Bogu całe swoje utrzymanie, czyli pozwolić Mu decydować o swojej przyszłości. Uboga wdowa zachęca nas, abyśmy jak ona mówili Bogu – słowem i postępowaniem, że przyszłe życie jest Jego rękach.
zdjęcie: ks. Wojciech Bartoszek
2025-11-24
Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 21, 1-4
XXXIV tydzień zwykły
Prawdziwa ofiara dla Boga nie mierzy się wartością materialną, lecz sercem i całkowitym oddaniem, co ilustruje uboga wdowa wrzucająca do skarbony „dwa pieniążki”. Ewangelia mówi, że pozostali (wszyscy) „wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało”. Czyn ubogiej wdowy jest przykładem bezwarunkowego zaufania Boga i stanowi wzór do naśladowania. Wniosek z tego, że nie liczy się wielkość daru, ale wielkość miłości, która mu towarzyszy.
Uboga wdowa chce nas przekonać, że prawdziwe poczucie bezpieczeństwa daje nie posiadanie dużej ilości dóbr, ale szczera więź z Bogiem. Oznacza to powierzenie Mu swojego życia. Niekiedy staje się to możliwe w sytuacji trudnej, po ludzku mówiąc bez wyjścia. Być może taka sytuacja miała miejsce w życiu tej ubogiej wdowy. Zostały jej tylko dwa pieniążki! Została bez zabezpieczenia na przyszłość i dlatego zaufała Opatrzności Bożej.
Uboga wdowa miała do ofiarowania Boga tylko dwa pieniążki, czyli prawie nic, ale „wrzuciła więcej niż wszyscy inni”. Czynienie dobra jest czymś bardzo ważnym w oczach samego Boga, toteż starajmy się, aby w naszym codziennym życiu czynić jak najwięcej dobra, niekiedy bardzo niepozornego i małego, jak ten „wdowi grosz”. Róbmy, co jest możliwe, aby całe swoje serce zawdzięczać i oddawać Panu Bogu.
