Jezus pragnie prostować człowieka pochylonego nie przed Stwórcą, ale nad stworzeniem

Komentarz do fragmentu Ewangelii Łk 13, 10-17
XXX tydzień zwykły

Jezus uzdrawia kobietę w szabat, czyli w dzień święty, który był przeznaczony dla Pana. Był to jeden dzień wyjęty z rytmu życia ludzkiego, aby wejść w przestrzeń rytmu Bożego. Przeciwstawiają się Jego działaniu przywódcy synagogi. Dla nich ważniejsze niż miłość i miłosierdzie są rytualne przepisy. Jezus ukazuje logikę prawdziwej miłości i natychmiastowej pomocy. Pokazuje im i nam, że Jego misją jest prostowanie tych, którzy zamiast pochylać i kłaniać się Stwórcy, czynią to wobec stworzenia. To pochylenie do ziemi, czyli niezdolność widzenia tego, co Boże w codziennym życiu stanowi cechę naszych czasów. To, kim jesteśmy i co mamy, zawdzięczamy nie Bogu, ale sobie. Wieczne przeznaczenie człowieka staje się dalekie, a nawet nieobecne dla tych, którzy sens życia ludzkiego nauczyli się mierzyć ziemskim sukcesem, intensywnością doznawanych wrażeń czy eksperymentowaniem, jak daleko można odejść od zasad moralnych. Jezus wyprostował pochyloną kobietę swoja Bożą Mocą. Może to uczynić także wobec każdego z nas, jeżeli pogubimy się i zamiast oddawać cześć i pokłon Stwórcy, zaczniemy pochylać ku temu, co stworzone.

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy, że taki stan kobiety bierze się stąd, że uległa szatanowi, który trzyma ją na uwięzi (por. Łk 13, 16). Podobnie może być w naszym życiu. Z tej niewoli własnymi siłami się nie uwolnimy. Niezbędna jest moc Zbawiciela. Trzeba wierzyć, że Chrystus, nasz Zbawiciel daje sobie radę z tym naszym wrogiem. Mamy tylko jedno wyście: zbliżyć się do Jezusa, aby tak, jak na kobietę pochyloną i na nas położył swoje ręce, byśmy nie dali zamknąć się w tym, co jest tylko doczesne.  

Autorzy tekstów, pozostali Autorzy, Rozważanie, Komentarz do ewangelii