Wiara aktem sprawiedliwości
Abraham i Paweł przekonują nas, że wyznanie wiary w Boga, zawierzenie się Jemu dają nam silny fundament życia. Wyznanie wiary staje się naszą sprawiedliwością, dającą niesamowite poczucie bezpieczeństwa. Bóg dał słowo i obietnice, a my dajemy naszą wiarą.
2025-06-25
Komentarz do Liturgii Słowa: Rdz 15, 1-12.17-18; Mt 7, 15-20
XII tydzień zwykły
Odsłona pierwsza. XVIII wiek przed Chrystusem. W ramach pierwszego czytania poznajemy duchową sytuację Abrahama. W pewnym momencie życia usłyszał słowa Boga, że ma wyruszyć do ziemi obiecanej, że stanie się tam ojcem wielkiego narodu. Posłuszny Bożej obietnicy wyruszył. To była droga mniej więcej z terenów dzisiejszego Iraku w stronę dzisiejszego Izraela. Jednak lata mijały. Abraham już w starszym wieku zaczął przeżywać wątpliwości, co do realizacji Bożej obietnicy. Bóg go umacniał, kierując do niego słowa: „Nie obawiaj się, Abramie, bo Ja jestem twoim obrońcą; nagroda twoja będzie sowita”. Jednak ze smutkiem, a nawet z pewnym wyrzutem, Abraham modlił się do Boga: „O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka”. Bóg potwierdził swoje obietnice: „poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: «Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić»; potem dodał: «Tak liczne będzie twoje potomstwo»”. I wtedy Abraham wyznał po raz kolejny wiarę. „Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę”. Bibliści pokazują, że lepiej przetłumaczyć to zdanie tak: „Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za sprawiedliwość”. Bóg dał słowo i obietnicę, człowiek – Abraham dał wiarę. I to stało się podstawą zawarcia przymierza między Bogiem a Abrahamem, opisanego w dalszej części czytania: „wtedy to właśnie Pan zawarł przymierze z Abramem”.
Odsłona druga. 1800 lat później. Rok 57/58 po Chrystusie, czyli czas powstawania Listu św. Pawła do Rzymian. Paweł, medytując wiarę Abrahama, napisał tak: „Czytamy przecież, że Abrahamowi została poczytana wiara za sprawiedliwość. (…) On to wbrew nadziei uwierzył nadziei, że stanie się ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co było powiedziane: takie będzie twoje potomstwo. I nie zachwiał się w wierze, choć stwierdził, że ciało jego jest już obumarłe – miał już prawie sto lat – i że obumarłe jest łono Sary. I nie okazał wahania ani niedowierzania co do obietnicy Bożej, ale się wzmocnił w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu i był przekonany, że mocen jest On również wypełnić, co obiecał. Dlatego też poczytano mu to za sprawiedliwość. A to, że poczytano mu, zostało napisane nie ze względu na niego samego, ale i ze względu na nas, jako że będzie poczytane i nam, którzy wierzymy w Tego, co wskrzesił z martwych Jezusa, Pana naszego” (Rz 4,9.18-24). Paweł podziwia wiarę Abrahama, wskazuje na jej heroiczność. Pokazuje, że po okresie niepewności i wątpliwości Abraham jednoznacznie, bez wahania i niedowierzania potwierdził swoją wiarę. Apostoł dał nam ją na przykład. Tak jak Abraham wyznał wiarę, tak i my możemy i powinniśmy uwierzyć w zmartwychwstanie Jezusa oraz zawierzyć się Jemu. Nasza wiara stanie się naszą podstawową sprawiedliwością wobec Boga. Bo sprawiedliwość to oddanie drugiemu, tego, co mu się należy. Wobec słów Bożej obietnicy naszą reakcją powinien być akt wiary. Jeśli tak się dzieje, to wówczas okazujemy wobec Boga sprawiedliwość.
Osłona trzecia – kolejne 2000 lat później, czyli nasze czasy, nasze życie. W życiu doświadczamy wielu trudności, przeciwności. Dotykają nas różne choroby, cierpienia, słabości. Czasem powstają w nas wątpliwości w wierze, niepewność wobec Bożych obietnic. Rodzą się pytania, czy Bóg wysłuchuje naszych modlitw? Tyle modlimy się o zdrowie, dla siebie i dla bliskich. Nic się nie poprawia, jest gorzej. Jednak dobry Bóg stale nas umacnia swoim słowem, pragnie, byśmy naszą nadzieję budowli na Jego najgłębszych obietnicach, że tylko On, że życie w Nim – daje ostateczne szczęście. Czasem jest to „nadzieja wbrew nadziei”, to znaczy po ludzku niemożliwa do zrealizowania. Jednak i Abraham, i Paweł przekonują nas, że wyznanie wiary w Boga, zawierzenie się Jemu dają nam silny fundament życia. Wyznanie wiary staje się naszą sprawiedliwością, dającą niesamowite poczucie bezpieczeństwa. Bóg dał słowo i obietnice, a my dajemy naszą wiarę. To jest postawą naszego przymierza z Bogiem. Zostało ono zawarte w chwili naszego chrztu (na podstawie wiary naszych bliskich), teraz w ciągu życia mamy to przymierze potwierdzać ponawianiem naszych aktów wiary, szczególnie w obliczu przeciwności i pokus.
