Bóg widzi

Bóg jest ukryty we mnie – bliżej mnie niż ja sam siebie. Mieszka w moim sercu, uważnie patrzy na mnie i wszystko, co się ze mną dzieje. Jezus, przemawiając do swoich uczniów, zachęca ich, by zweryfikowali cztery podstawowe praktyki religijne: pobożne uczynki, jałmużnę, modlitwę i post.

Choć jesteśmy już w okresie zwykłym, po Wielkim Poście i czasie wielkanocnym, nadal jesteśmy zaproszeni do tych praktyk. Może nie w tak intensywnej formie jak w czasie pokuty, ale wciąż mają one swoje ważne miejsce w naszej codziennej duchowości. Warto na nowo uświadomić sobie, że Jezus widzi nasze wysiłki, intencje, modlitwy. Nawet gdy modlimy się w samotności, cierpimy z dala od innych, czynimy dobro, którego nikt nie zauważa ani nie docenia – Bóg to widzi. I On sam odda nam, tak jak obiecał, swoją nagrodę. W Bogu żaden uczynek nie idzie na marne. Wszystko ma wartość, wszystko jest cenne. Nie szukajmy uznania, pochwał ani wdzięczności. Szukajmy raczej tego, co ciche, pokorne, ukryte. To najlepsza inwestycja, jaką możemy podjąć w życiu.

W tym duchu Apostolstwo Chorych, jako ofiarowanie swojego cierpienia w zjednoczeniu z ofiarą Jezusa na krzyżu, jest szczególnym działaniem w ukryciu – działaniem bardzo miłym Bogu. Cierpienie przeżywane z wiarą staje się modlitwą serca, która porusza niebo.