Spotkania pełne głębi
Dzisiaj Chrystus zaprasza nas do modlitwy w ciszy. Wskazuje apostołom, aby udali się na pustynne miejsce i tam odpoczęli od zgiełku świata.
zdjęcie: Loft Gallery
2024-02-02
Komentarz do fragmentu Ewangelii Mk 6, 30-34
IV tydzień zwykły
Pustynia odegrała bardzo ważną rolę w rozwoju chrześcijaństwa. Była przestrzenią, gdzie ludzie szukali najgłębszego kontaktu z Bogiem, niezagłuszonego szumem miast, chaosem zakładów produkcyjnych, targowisk i spektakli rozrywkowych. Na pustyni nie ma zbędnych elementów, bo kiedy ktoś na niej przebywa, liczy się tylko to, co najistotniejsze: życie i śmierć. Trzeba starać się, żeby przeżyć. Oczywiście w duchowym wymiarze pustynia oznacza każde doświadczenie ciszy i samotności, w którym możemy mocniej otworzyć się na Boga. A patrząc na współczesne działanie Kościoła i poszczególnych duszpasterzy oraz samych wiernych, łatwo można dojść do wniosku, że niestety zbyt często posługują się metodami czysto ludzkimi. Szukają rozgłosu, promocji, promują siebie (no właśnie, nie zawsze, a może nawet rzadko jest to promocja Chrystusa), organizują huczne akcje i wielkie wydarzenia. Z nostalgią wspominamy pielgrzymki papieskie, czy Światowe Dni Młodzieży, podczas, których tłumy spotykały się razem na wspólnych wydarzeniach.
W ten sposób manifestowaliśmy, że wiara wciąż jest ważna dla wielu osób. Ale dzisiaj każdy z nas musi sobie zadać pytanie: czy w moim życiu jest miejsce na pustynię? Czego oczekujemy od naszych duszpasterzy i świątyń, w których się gromadzimy? Dużego parkingu, sprawnego ogrzewania, schludnego wystroju, pięknej oprawy muzycznej, błyskotliwego kazania, czy doświadczenia Jezusa Chrystusa? Jeśli zagłuszymy Jego głos rozlegający się w naszym wnętrzu, nawet najbardziej szlachetnymi doświadczeniami i najpiękniejszą sztuką, to wszystko będą śmieci, jak mówi Paweł Apostoł. Modlitwa ciszy jest szansą na doświadczenie Boga, a bez tego wiara będzie jedynie pustym zbiorem nic nie wartych obrzędów.
