O Duchu i spowiedzi

 

Fragment Ewangelii, który czytamy w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego nie opisuje wydarzenia z tego dnia. Cofa się do dnia Zmartwychwstania wskazując stanowczo, że ziemska misja Jezusa od początku dokonuje się z woli Ojca w mocy Ducha Świętego. Z tą różnicą, że od momentu zmartwychwstania Jezusa misja ta będzie kontynuowana w tymże Duchu Świętym przez Jego uczniów. W tej krótkiej relacji św. Jan podkreśla  inicjatywę Jezusa. Dzieło zbawienia to przede wszystkim inicjatywa Boga!  Pokazują to użyte w tym opisie czasowniki takie jak:  mówić, pokazać, tchnąć, posłać.
 

Pierwsze słowa jakie padają z ust Jezusa to „Pokój wam” są wypowiedziane dwa razy. Jezus przychodzi do zalęknionych uczniów,  niepewnych swojego losu. Do ludzi  sponiewieranych moralnie(większość z nich tchórzliwie uciekła) i emocjonalnie, którzy stracili poczucie bezpieczeństwa po wydarzeniach Wielkiego Piątku. Mówi te słowa w pierwszej kolejności by podkreślić, że pierwszym owocem męki Chrystusa jest pokój. Prawdziwy wróg jest pokonany, już nie muszą się bać Żydów. Kolejny czasownik: „pokazał” podkreśla, cenę jaką Jezus zapłacił za zbawienie człowieka. Jezus na trwałe jest naznaczony znakami męki. Jan mówi: pokazał im ręce i bok. Ślady męki na uwielbionym ciele Jezusa  są dowodem na nieskończoną miłość i  nawiązują  wyraźnie do słów proroka Izajasza „Oto wyryłem Cię na obu mych dłoniach" (Iz49:16). Święty Piotr później zapisze w swoim liście  pod wpływem Ducha Świętego znamienne słowa: „Wiecie bowiem, że z odziedziczonego po przodkach waszego złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy” (1P1,18-19) i doda:

 "On sam w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości - [krwią] Jego ran zostaliście uzdrowieni". (1P2:24). Święty Paweł zaś w tym samym Duchu powie: „Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana - to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 6, 23).

 

Jezus zapłacił dług ciążący na człowieku i dobrowolnie przyjął wyrok śmierci, na który zasługuje człowiek. W Jezusie  rachunki są już załatwione, już nie ma się czym martwić i niepokoić. Darowane nowe życie jest w Jezusie faktem. Nie należy się zadręczać, bo Jezus wziął na siebie mój wyrok śmierci, odbył karę, zapłacił dług i teraz tchnie Ducha Świętego na swoich uczniów i posyła ich do udręczonych, którzy żyją w niewoli. Tylko Bóg może odpuścić grzech mówi Biblia. Jezus udziela Ducha Świętego swoim apostołom by głosili nowe życie w Jezusie i wzbudzali pragnienie tego nowego życia w Bogu. Wyposaża ich w moc odpuszczania grzechów by go odpuścili tym, którzy szczerze tego pragną. W tym szczególnym dniu Zesłania Ducha Świętego nie sposób pokreślić ogromnego znaczenia sakramentu pokuty.

Jakże wspaniały to sakrament! To prawda, że jest trudny. Niełatwo iść do człowieka i zarazem grzesznika i wyznać szczerze swoje grzechy. Jednak świadomość, że idzie się do księdza, który poprzez sakrament kapłaństwa uczestniczy w sukcesji apostolskiej udzielonej przez samego Jezusa, daje pewność że tu działa sam Jezus i Jego Duch. Trud i wysiłek w pokonaniu wstydu, wręcz upokorzenie, które towarzyszy uczciwemu wyznaniu swoich grzechów jest niczym, kiedy ma się świadomość, że nazywanie swoich brudów jest wyciągnięciem ich na światło łaski Bożej. Ten zabieg choć bolesny, przynosi prawdziwą wolność wewnętrzną i pokój, który jest czymś w rodzaju moralnej siły. Bo choć w sakramencie widzi się nieprzyjemne i „stęchłe" strony swojego człowieczeństwa, to jednak „obmycie” się w bezwarunkowej miłości Boga przynosi nie tyle tanią ulgę ale nadzieję i siłę płynąca z Boga, że w Nim wszystko jest możliwe. Poprzez ten sakrament mam pewność że wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.