Potrzebujemy Światła

Rozważanie do fragmentu Ewangelii J 8, 12-20
V tydzień Wielkiego Postu

Po agresji Rosji na Ukrainę krążyło w sieci nocne zdjęcie satelitarne rozświetlonej Europy z ciemną plamą w miejscu, gdzie leży Ukraina. Przejmujące zdjęcie! I nie chodzi tylko o zaciemnienie w związku z bombardowaniami, ale o to, że moce ciemności chcą naprawdę zapanować nad ziemią. Potrzebujemy światła, aby żyć. Szczególnie teraz, wiosną, widzimy jak budząca się do życia przyroda „łapie” każdy promyk słońca, aby się rozwijać. Światło kojarzymy z dobrem, pięknem, miłością. Czasem słyszymy skierowane do nas, albo sami wypowiadamy do kogoś bliskiego pełne czułości słowa „moje słoneczko, mój promyczku”. Do dziś pamiętam głębokie wzruszenie, gdy dobrych parę lat temu otrzymałam nad ranem SMS-a tej treści: „dziś o 3.20 moje Słońce zgasło” – w ten sposób żona mojego chorego z Hospicjum Domowego poinformowała o śmierci męża.

Ciemność budzi lęk. Nie tylko małe dzieci, ale i chorzy boją się ciemności. W nocy każde zło wydaje się większe. Zwykle przy chorym zostawia się nocną lampkę rozpraszającą ciemność. W nocy, w Hospicjum Stacjonarnym włączamy tzw. oświetlenie nocne – światełka boczne poniżej poziomu łóżek, by nie przeszkadzały spać, a jednocześnie dawały łagodne światło. Często powtarzam, że noce są zwykle dla naszych chorych „za długie, za ciche i za ciemne”. Jak widać potrzebujemy światła, tęsknimy za światłem, pragniemy światła. A Jezus mówi nam: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia”. Wierzę Panie i z psalmistą wołam: „choćbym przechodził przez ciemną dolinę zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną!”. Wierzę, że Ty Panie, jesteś światłością świata, lampą na mojej ścieżce. Jesteś Wschodzącym Słońcem oświetlającym tych, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki skierować na drogę pokoju.

Autorzy tekstów, Kopczyńska Barbara, Rozważanie, Komentarz do ewangelii