Pokora proroka
Siła duchowa tej kobiety, prorokini Anny, była w modlitwie i poście. Te praktyki duchowe potrzebują nowego odkrycia w życiu duchowym każdego wiernego, każdego z nas, bez względu na wiek.
2021-12-30
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Łk 2, 36-40
Oktawa Narodzenia Pańskiego
Dzisiejsza Ewangelia choć stanowi całość z tekstem ją poprzedzającym od wersetu 22 to jednak została podzielona na ewangelię czytaną przez dwa dni (pierwsza część 29 grudnia i ta druga przypadająca dzisiaj). Zabieg ten zapewne uczyniono po to, by wyeksponować jej przebogate znaczenie. Kontekst tego fragmentu dotyczy świątyni jerozolimskiej i konkretnej praktyki nie tylko zwyczaju ale też prawa religijnego.
Po pierwsze kobieta izraelska rodząc dziecko, stawała się rytualnie nieczysta (Kpł 12,1-8). Maryja musiała więc złożyć ofiarę za swoje oczyszczenie. Według prawa należało złożyć baranka i gołębia lub baranka i synogarlicę. Ubodzy zaś mogli składać jako ofiarę dwa gołębie lub dwie synogarlice. Ponadto według przepisu z Księgi Wyjścia należało wykupić pierworodnego syna (Wj13,13). To jednak nie stanowi sedna dzisiejszego fragmentu. Fakt, że Maryja i Józef przyszli do świątyni jerozolimskiej, pokazuje ich pokorne podejście do wiary. Oni nie kwestionowali Bożego Prawa tylko wypełniali swoje rodzicielskie zadania. Nie to jednak wychodzi na pierwszy plan dzisiejszego fragmentu. Dzisiejszy fragment pokazuje niezwykle dobitnie spójne działanie Ducha Świętego w młodych rodzicach, Maryi i Józefie, a także w starszej już kobiecie, która przeżyła 84 lata. Kobieta ta przeżyła sporo, siedem lat w małżeństwie, nie ma mowy o dzieciach, być może dlatego autor przemilcza tę sprawę, bo po prostu ich nie miała. Mamy też inną informację o niej, że nie opuszczała świątyni, służąc Bogu, poszcząc i modląc się dniem i nocą. Ewangelia mówi o niej: „prorokini Anna”. „Prorokini” to osoba, która rozumie sprawy Boże, umie rozpoznać znaki czasu i naucza prawdy Bożej. Imię Anna lub Hanna z hebrajskiego tłumaczy się także „łaska” lub też „pełna wdzięku”. Podsumowując można powiedzieć, że Anna to kobieta wyjątkowa, zanurzona w sprawach Bożych i Jemu bez reszty oddana. Ona „traci” czas na uwielbienie Boga i na opowiadanie o Jezusie wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy.
Czego uczy nas więc ten fragment? Zapewne zachęca nas do życia w łasce. Teologia moralna nazwała by to życiem w łasce uświęcającej czyli przynajmniej bez grzechów ciężkich. Wielką pomocą dla nas jest kwestia regularnej spowiedzi. Siła duchowa tej kobiety była w modlitwie i poście. Te praktyki duchowe potrzebują nowego odkrycia w życiu duchowym każdego wiernego, każdego z nas, bez względu na wiek. Na koniec ostatni punkt to odniesienie do bycia prorokiem. Prorok to człowiek, który głosi prawdę Boga, nie swoje opinie. Dzisiejsza Ewangelia wzywa nas do właśnie tak przeżywanego życia, które jest tak przepełnione Duchem Świętym, że „widzi” nawet to, co okiem niedostrzegalne i „słyszy” to mówione w ciszy serca.
