Małe w ramionach Wielkiego
Maleństwo wtulone w wyrzeźbione bicepsy taty, czuje, że jest bezpieczne, że nic mu nie zagraża. Wielki tata i mały okruszek.
2021-10-02
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Mt 18, 1-5. 10
XXVI tydzień zwykły
Wzruszam się zawsze, gdy widzę ojca czule obejmującego swoje dziecko. To obraz, który wciąż wzbudza mój zachwyt. Wielkie ramiona i ogromne dłonie zamykają w uścisku „takie małe coś”, co ledwo odrosło od ziemi. Maleństwo wtulone w wyrzeźbione bicepsy taty, czuje, że jest bezpieczne, że nic mu nie zagraża. Wielki tata i mały okruszek.
Dzisiejsza Ewangelia przywołuje w mojej pamięci ten wielokrotnie widziany obraz. Porusza w moim sercu wrażliwe struny bliskości i czułej obecności. Próbuję więc zobaczyć siebie w dłoniach Boga. Pragnę być okruszkiem w Jego rękach. „On nie gardzi żadnym z tych małych”. On nie gardzi mną. Jestem droga w Jego oczach. Jego ramiona tęsknią właśnie za moją obecnością.
Tylko proste serca mogą oglądać i doświadczać Boga. „Jeśli się nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Niebieskiego”. Pragnę więc rozplątać wszystkie supełki, skomplikowania i zagadki. Nie chcę stwarzać pozorów i żyć w iluzji. Nie chcę kreować rzeczywistości według własnego widzimisię. Chcę raczej prostoty i całkowitej zależności od tych potężnych ramion Ojca. Chcę ufać jak dziecko, które biegnie, choć nie wie gdzie jest koniec trasy. Chcę cieszyć się dziecięcą radością, chcę wierzyć dziecięcą wiarą.
Czy dam jednak radę zapomnieć o tych wszystkich momentach, kiedy ktoś zawiódł moje zaufanie? Czy uda mi się znów – tak samo pewnie – wdrapać na czyjeś kolana i powierzyć swoje sekrety? Czy będę jeszcze w stanie usiąść u czyichś stóp? Czy pozwolę jeszcze komuś, by pochwycił moją dłoń i mnie poprowadził?
Panie, jeśli to będą Twoje kolana – uda mi się. Jeśli to będą Twoje stopy – będę w stanie. Jeśli to będzie Twoja dłoń – pozwolę.
