Dwa powołania - Święty Ryszard Pampuri

Jako lekarz nie tylko leczył z oddaniem, ale wspierał duchowo i materialnie swoich pacjentów, którzy odwiedzali go również w poszukiwaniu duchowej rady.

zdjęcie: WWW.BONIFRATRZY.PL

2019-04-02

Wśród wielu świętych wynie­sionych na ołtarze przez Jana Pawła II jest włoski le­karz i zakonnik, św. Ryszard Pampuri. Obok św. Józefa Moscatiego i św. Joanny Beretty Molli – oddanych swoim pa­cjentom lekarzy – środowisko medyczne ma w osobie św. Ryszarda Pampuriego wielkiego patrona.

Lekarz i zakonnik

Ryszard Pampuri urodził się 2 sierp­nia 1897 roku we włoskiej miejscowości Trivolzio położonej niedaleko Pawii. Był dziesiątym z jedenaściorga dzieci pań­stwa Pampuri. W wieku trzech lat został osierocony przez matkę. Rodzina, aby pomóc ojcu w wychowaniu tak licznej gromadki dzieci, przygarnęła Ryszarda. Chłopiec przebywając z babką i ciotkami, otrzymał głęboko religijne wychowanie. Po zdaniu matury wstąpił na wydział medyczny Uniwersytetu w Pawii. Musiał jednak przerwać studia. Wybuchła bo­wiem I wojna światowa, w której Ryszard wziął udział jako sanitariusz. W czasie bitwy pod Caporetto w Słowenii, kie­dy armia włoska wycofywała się w roz­proszeniu, sanitariusz Pampuri urato­wał znaczną liczbę bezcennych leków i materiałów opatrunkowych, wywożąc je wozem, do którego zaprzągł krowę.

Wojna wywarła ogromne wrażenie na młodym studencie. Widok cierpienia i śmierci umocniły jego wiarę, a modlitwa stała się dla niego wsparciem w trud­nych chwilach. W Ryszardzie dojrzewa­ło powołanie. Powrócił na uniwersytet w 1920 roku. Działał w studenckich or­ganizacjach katolickich oraz wstąpił do trzeciego zakonu św. Franciszka. Stał się wśród braci studenckiej prawdziwym apostołem wiary i miłości bliźniego. Studia medyczne ukończył z wyróż­nieniem i powrócił w swoje rodzinne strony, by podjąć praktykę lekarską. Jako lekarz nie tylko leczył z oddaniem, ale wspierał duchowo i materialnie swoich pacjentów, którzy odwiedzali go również w poszukiwaniu duchowej rady. Organi­zował zbiórki żywności, koców i ubrań, które przekazywał potrzebującym. Słu­żył gorliwie i ofiarnie swoim pacjentom niezależnie od pory dnia. Zajmował się również wychowaniem młodzieży, której poświęcał cały swój wolny czas.

Wśród codziennych obowiązków Ryszarda Pampuriego w końcu dojrzało w nim zakonne powołanie. Przeszko­dą w realizacji powołania początkowo okazało się jego wątłe zdrowie. Z tego powodu nie został przyjęty do jezuitów. Za radą ks. Riccardo Bereetty wstąpił w 1927 roku do zakonu bonifratrów, za­łożonego w XVI wieku przez św. Jana Bożego.

Po złożeniu ślubów zakonnych został mianowany szefem instytutu stomato­logii przy szpitalu św. Urszuli w Brescji. Tutaj również zasłynął łagodnością i do­brocią. Wszyscy dostrzegali, że w Ryszar­dzie dojrzewa świętość. Matki przyno­siły do niego swoje dzieci nie tylko by je leczył, ale i błogosławił. Podziwiano w nim energicznego i ożywionego mi­łością bliźniego lekarza.

Wzór dla medyków

Skąd brała się w Ryszardzie ta posta­wa? Rąbka tajemnicy uchyla fragment listu pisanego do siostry, również za­konnicy. Święty pisze w nim: „Módl się, aby pycha, egoizm lub jakakolwiek zła namiętność nie zdołała mnie powstrzy­mać, widzieć zawsze w moich chorych cierpiącego Jezusa. Jego pielęgnować i Jego pocieszać. Dopóty ta myśl we mnie żyje, jakże piękna i owocna będzie dla mnie praktyka mojego zawodu.”

W wieku 30 lat Ryszard Pampuri zachorował na ostre zapalenie płuc, które zakończyło się szybko postępu­jącą i nieuleczalną wówczas gruźlicą. Zmarł 1 maja 1930 roku, a jego ciało spoczęło w rodzinnym kościele parafial­nym, w Trivolzio. Sława jego świętości była tak ugruntowana i jednomyślna, że wkrótce po śmierci rozpoczęto sta­rania o jego beatyfikację. Odbyła się ona w 1984 roku. W 1988 roku miało miejsce niewytłumaczalne naukowo wydarzenie odzyskania zdrowia przez dziesięcioletniego hiszpańskiego chłopca Emanuela Rodenasa, któremu groziła utrata oka. Żarliwe modlitwy rodziców chłopca zanoszone za wstawiennictwem Ryszarda przyniosły szybkie i całkowite wyleczenie. W rok po tym cudzie, który został zatwierdzony przez Kościół, Jan Paweł II kanonizował Ryszarda Pam­puriego. Podczas uroczystości kanoni­zacyjnych papież wypowiedział histo­ryczne słowa, które stanowią testament dla osób posługujących chorym, szcze­gólnie dla lekarzy: „Ryszard Pampuri nawołuje swoich kolegów, lekarzy, do odpowiedzialnego wykonywania deli­katnej sztuki leczenia, wypełniania jej ożywiającymi ideami chrześcijańskimi, ludzkimi i zawodowymi. Ich powołanie jest bowiem praktyczną misją służby bliźnim, niesienia braterskiej miłości i ochrony życia ludzkiego. Święty Ry­szard ukazuje także braciom i siostrom zakonnym, w szczególności tym, którzy w pokorze i odosobnieniu życia konse­krowanego posługują w szpitalach i in­nych zakładach medycznych, przykład trwania w charyzmacie ich powołania, miłości Boga i bliźniego – tego, który potrzebuje naszej opieki”.  

Litania do św. Ryszarda Pampuriego


Zobacz całą zawartość numeru

Autorzy tekstów, Cogiel Renata Katarzyna, Miesięcznik, Numer archiwalny, 2019nr04, Z cyklu:, Nasi Orędownicy

nd pn wt śr cz pt sb

29

30

1

2

3

4

5

7

8

9

10

11

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

31

1

2

3

4

5

6

7

8

9

Dzisiaj: 07.10.2024