Dwa powołania - Święty Ryszard Pampuri
Jako lekarz nie tylko leczył z oddaniem, ale wspierał duchowo i materialnie swoich pacjentów, którzy odwiedzali go również w poszukiwaniu duchowej rady.
zdjęcie: WWW.BONIFRATRZY.PL
2019-04-02
Wśród wielu świętych wyniesionych na ołtarze przez Jana Pawła II jest włoski lekarz i zakonnik, św. Ryszard Pampuri. Obok św. Józefa Moscatiego i św. Joanny Beretty Molli – oddanych swoim pacjentom lekarzy – środowisko medyczne ma w osobie św. Ryszarda Pampuriego wielkiego patrona.
Lekarz i zakonnik
Ryszard Pampuri urodził się 2 sierpnia 1897 roku we włoskiej miejscowości Trivolzio położonej niedaleko Pawii. Był dziesiątym z jedenaściorga dzieci państwa Pampuri. W wieku trzech lat został osierocony przez matkę. Rodzina, aby pomóc ojcu w wychowaniu tak licznej gromadki dzieci, przygarnęła Ryszarda. Chłopiec przebywając z babką i ciotkami, otrzymał głęboko religijne wychowanie. Po zdaniu matury wstąpił na wydział medyczny Uniwersytetu w Pawii. Musiał jednak przerwać studia. Wybuchła bowiem I wojna światowa, w której Ryszard wziął udział jako sanitariusz. W czasie bitwy pod Caporetto w Słowenii, kiedy armia włoska wycofywała się w rozproszeniu, sanitariusz Pampuri uratował znaczną liczbę bezcennych leków i materiałów opatrunkowych, wywożąc je wozem, do którego zaprzągł krowę.
Wojna wywarła ogromne wrażenie na młodym studencie. Widok cierpienia i śmierci umocniły jego wiarę, a modlitwa stała się dla niego wsparciem w trudnych chwilach. W Ryszardzie dojrzewało powołanie. Powrócił na uniwersytet w 1920 roku. Działał w studenckich organizacjach katolickich oraz wstąpił do trzeciego zakonu św. Franciszka. Stał się wśród braci studenckiej prawdziwym apostołem wiary i miłości bliźniego. Studia medyczne ukończył z wyróżnieniem i powrócił w swoje rodzinne strony, by podjąć praktykę lekarską. Jako lekarz nie tylko leczył z oddaniem, ale wspierał duchowo i materialnie swoich pacjentów, którzy odwiedzali go również w poszukiwaniu duchowej rady. Organizował zbiórki żywności, koców i ubrań, które przekazywał potrzebującym. Służył gorliwie i ofiarnie swoim pacjentom niezależnie od pory dnia. Zajmował się również wychowaniem młodzieży, której poświęcał cały swój wolny czas.
Wśród codziennych obowiązków Ryszarda Pampuriego w końcu dojrzało w nim zakonne powołanie. Przeszkodą w realizacji powołania początkowo okazało się jego wątłe zdrowie. Z tego powodu nie został przyjęty do jezuitów. Za radą ks. Riccardo Bereetty wstąpił w 1927 roku do zakonu bonifratrów, założonego w XVI wieku przez św. Jana Bożego.
Po złożeniu ślubów zakonnych został mianowany szefem instytutu stomatologii przy szpitalu św. Urszuli w Brescji. Tutaj również zasłynął łagodnością i dobrocią. Wszyscy dostrzegali, że w Ryszardzie dojrzewa świętość. Matki przynosiły do niego swoje dzieci nie tylko by je leczył, ale i błogosławił. Podziwiano w nim energicznego i ożywionego miłością bliźniego lekarza.
Wzór dla medyków
Skąd brała się w Ryszardzie ta postawa? Rąbka tajemnicy uchyla fragment listu pisanego do siostry, również zakonnicy. Święty pisze w nim: „Módl się, aby pycha, egoizm lub jakakolwiek zła namiętność nie zdołała mnie powstrzymać, widzieć zawsze w moich chorych cierpiącego Jezusa. Jego pielęgnować i Jego pocieszać. Dopóty ta myśl we mnie żyje, jakże piękna i owocna będzie dla mnie praktyka mojego zawodu.”
W wieku 30 lat Ryszard Pampuri zachorował na ostre zapalenie płuc, które zakończyło się szybko postępującą i nieuleczalną wówczas gruźlicą. Zmarł 1 maja 1930 roku, a jego ciało spoczęło w rodzinnym kościele parafialnym, w Trivolzio. Sława jego świętości była tak ugruntowana i jednomyślna, że wkrótce po śmierci rozpoczęto starania o jego beatyfikację. Odbyła się ona w 1984 roku. W 1988 roku miało miejsce niewytłumaczalne naukowo wydarzenie odzyskania zdrowia przez dziesięcioletniego hiszpańskiego chłopca Emanuela Rodenasa, któremu groziła utrata oka. Żarliwe modlitwy rodziców chłopca zanoszone za wstawiennictwem Ryszarda przyniosły szybkie i całkowite wyleczenie. W rok po tym cudzie, który został zatwierdzony przez Kościół, Jan Paweł II kanonizował Ryszarda Pampuriego. Podczas uroczystości kanonizacyjnych papież wypowiedział historyczne słowa, które stanowią testament dla osób posługujących chorym, szczególnie dla lekarzy: „Ryszard Pampuri nawołuje swoich kolegów, lekarzy, do odpowiedzialnego wykonywania delikatnej sztuki leczenia, wypełniania jej ożywiającymi ideami chrześcijańskimi, ludzkimi i zawodowymi. Ich powołanie jest bowiem praktyczną misją służby bliźnim, niesienia braterskiej miłości i ochrony życia ludzkiego. Święty Ryszard ukazuje także braciom i siostrom zakonnym, w szczególności tym, którzy w pokorze i odosobnieniu życia konsekrowanego posługują w szpitalach i innych zakładach medycznych, przykład trwania w charyzmacie ich powołania, miłości Boga i bliźniego – tego, który potrzebuje naszej opieki”.
Litania do św. Ryszarda Pampuriego
Zobacz całą zawartość numeru ►
