Ocaleni
Dziesięciu zostało uzdrowionych, ale tylko jeden usłyszał, że jest „ocalony”. Nie ten powstaje do nowego życia, kto doznał fizycznego uzdrowienia z jakiejś choroby, czy nawet wyjścia z grzechów, lecz ten, kto w obliczu takich faktów „oddaje chwałę Bogu”.
2021-11-10
Rozważanie do fragmentu Ewangelii Łk 17,11-19
XXXII tydzień zwykły
Nadchodzącego Jezusa dostrzegają trędowaci. Byli oni wyłączeni ze społeczności ludzi zdrowych i przebywali w pewnej odległości od wiosek. Prawo nakazywało: „Trędowaty, który podlega tej chorobie, będzie miał rozerwane szaty, włosy w nieładzie, brodę zasłoniętą i będzie wołać: «Nieczysty, nieczysty!». Przez cały czas trwania tej choroby będzie nieczysty. Będzie mieszkał w odosobnieniu. Jego mieszkanie będzie poza obozem” (Kpł 13,45n). Prawo nakazujące uznanie trędowatych za nieczystych, miało podwójny wymiar. Z jednej strony chroniło ludzi zdrowych przed nieuleczalną chorobą, z drugiej strony odwoływało się do doświadczenia trądu jako kary za niewierność Bogu. Trędowaci byli więc traktowani równocześnie jako grzesznicy. Zamiast nakazanego przez Prawo ostrzeżenia o chorobie i nieczystości, trędowaci wołają o miłosierdzie, uznając w Jezusie tego, który może ich uleczyć.
Kapłani według Prawa byli tymi, którzy urzędowo stwierdzali zakończenie choroby i pozwalali tym, którzy wyzdrowieli, na powrót do społeczności (por. Kpł 14,1-32). Ewangelista Łukasz nie opisuje tutaj żadnego znaku wskazującego na jakiś gest lub słowo uzdrowienia ze strony Jezusa. Można dostrzec tutaj podobieństwo do opisu uzdrowienia sługi setnika (por. Łk 7, 2-10), gdzie podobnie jak w czytanym fragmencie, nie ma żadnego gestu ani słowa uzdrowienia, lecz wyłącznie pochwała wiary setnika. W tym sensie opis podobny jest także do historii uzdrowienia kobiety cierpiącej na krwotok (por. Łk 8,43-48). Także wówczas Jezus nie wykonuje żądnego gestu, a jedynie domaga się świadectwa kobiety i pochwala jej wiarę.
Wielbienie Boga jest naturalną konsekwencją oglądania dzieł Jego Miłosierdzia. Święty Łukasz wielokrotnie podkreśla, że uzdrowieni i świadkowie cudów „wielbili Boga”. W nieszczęściu, dziesięciu trędowatych podniesionym głosem wołało o ratunek, natomiast po swoim uzdrowieniu tylko jeden z nich w podobny sposób wychwala Boga.
Na określenie dziękowania św. Łukasz używa czasownika eucharisteo, który w Ewangeliach odnosi się do dziękczynienia, jakie Jezus składał Ojcu i do Eucharystii. To dziękczynienie ma być wzorem wszelkiej wdzięczności chrześcijańskiej. Święty Łukasz podkreśla, że jedynym, który uznał wielkość dzieła Boga był poganin. Pozostali kontynuowali drogę, aby „pokazać się kapłanom”.
Warto zauważyć, że Jezus nie używa określenia „uzdrowiony”, ale „oczyszczony”. Oczyszczenie zawiera w sobie zarówno element uzdrowienia fizycznego jak i odpuszczenia grzechów, jest więc pojęciem także religijnym, a nie tylko medycznym. Czasownik „wstań” jest tym samym, którego św. Łukasz używa na określenia powstania z martwych. Wiara Samarytanina w Miłosierdzie Boga objawione w Jezusie jest źródłem uzdrowienia cielesnego z choroby. Podobnie jak wiara setnika, wiara jawnogrzesznicy, wiara kobiety cierpiącej na krwotok i wiara ślepca z Jerycha. Czasownik „uzdrowić” lepiej byłoby przetłumaczyć tutaj tak, jak uczyniono to w innych miejscach, jako „ocalić”, (uratować, wybawić). Takie tłumaczenie wyraża pełniej naturę dzieł Jezusa: to cały człowiek został uratowany, powstał ze śmierci (choroby i grzechu) do nowego życia.
Dziesięciu zostało uzdrowionych, ale tylko jeden usłyszał, że jest „ocalony”. Nie ten powstaje do nowego życia, kto doznał fizycznego uzdrowienia z jakiejś choroby, czy nawet wyjścia z grzechów, lecz ten, kto w obliczu takich faktów „oddaje chwałę Bogu”, uznaje Jego władzę nad swoim życiem, zaczyna pełnić Jego wolę.
