Jakie jest Serce Wniebowziętej?
To serce otwarte na to, co czyni Bóg z Jej życiem, otwarte na tajemnicę, na to co niepojęte, po ludzku ryzykowne. To serce kochające, nie skupione na sobie, nie skupione na lęku o przyszłość, nie sparaliżowane własną niemocą. To serce, z którego Bóg uczynił pustynię wytryskającą Nowym Życiem. To serce pod którym poczyna się Bóg, by jeszcze bardziej być z nami. Serce, które umie rozważać w pośpiechu, w drodze do człowieka.
zdjęcie: pixabay.com
2022-08-14
Z Wniebowzięciem Najświętszej Maryi Panny jest taki „problem”, że można by się spodziewać – jeśli weźmie się pod uwagę miejsce, jakie wśród świąt kościelnych zajmuje właśnie dzień 15 sierpnia – że będzie mu poświęcony jakiś znaczący fragment Pisma Świętego. Tymczasem w Biblii nie ma na ten temat ani słowa. Dlatego tekst przeznaczony na ten dzień to fragment Ewangelii według św. Łukasza, opisujący wizytę Maryi u Jej krewnej Elżbiety. Faktycznie, odwiedziny te mają mało wspólnego z wniebowzięciem. Warto jednak zauważyć, że ów tekst jest właściwie tym, który zawiera najobszerniejszą wypowiedź Maryi. Wszystkie pozostałe wypowiedzi Maryi to zaledwie pojedyncze słowa lub zdania. Na Uroczystość Wniebowzięcia dostajemy zatem tekst, w którym Matka Boża w odpowiedzi na pozdrowienie Elżbiety mówi o wielkości swojej misji: „Będą mnie błogosławić wszystkie pokolenia”. Jednocześnie mówi również, a może przede wszystkim, o wielkości Boga, który „przejawia moc swego ramienia”. Wielkość Maryi nie wynika zatem z Jej dokonań, ale z czynów Boga. To nie Ona sama dokonała czegoś wielkiego, ale to Bóg dokonał wielkich rzeczy przez Nią, w Niej i dla Niej.
Maryja udaje się w góry, z pośpiechem. Niesie Boga swojej krewnej. Dzisiejsza Ewangelia w niezwykły sposób pokazuje pragnienie spotkania się Boga z człowiekiem. Pokazuje dość zaskakująco. Okazuje się bowiem, że to nie człowiek ma nieposkromioną potrzebę spotkania się z Synem Najwyższego, ale Bóg ma niesamowite pragnienie, by spotkać się z człowiekiem. Nie tyle człowiek dąży do Boga, ile Bóg dąży do człowieka. To nie Elżbieta biegła do Maryi, by poczuć w Niej Mesjasza. To Maryja biegnie, niosąc w sobie Bożego Syna, by objąć ramionami Elżbietę i dać jej poczuć bliskość Jezusa.
To niezwykle radosna Ewangelia. Bóg biegnie odszukać człowieka zagubionego w gąszczu życia. Ta okolica, do której zmierza Maryja, została określona jako „góry”. Określenie z tekstu oryginalnego moglibyśmy jednak przetłumaczyć nieco szerzej: „miejsce niedostępne, górzyste, zarośnięte, dzikie”. Wiadomo, że w takie miejsce idzie się niechętnie. Trudno pokonuje się takie przeszkody. Trzeba mieć wielką determinację, żeby przebyć taką drogę po to, by z kimś się spotkać. Dlatego też sceneria tego wydarzenia może dużo powiedzieć o tym, jak bardzo zależy Bogu, by pokonać wszystkie przeszkody, jakie dzielą Go od człowieka, by człowieka w końcu tak radośnie uścisnąć, jak uścisnęły się Maryja i Elżbieta.
Magnificat Maryi brzmi pięknym echem przez pokolenia i nieustannie uobecnia cudowną chwilę tajemnicy Nawiedzenia. Maryja ma serce otwarte. Tylko takie serce jest zdolne do uwielbienia. Ale jakie w istocie jest to serce Maryi?
To serce otwarte na to, co czyni Bóg z Jej życiem, otwarte na tajemnicę, na to co niepojęte, po ludzku ryzykowne. To serce kochające, nie skupione na sobie, nie skupione na lęku o przyszłość, nie sparaliżowane własną niemocą. To serce pokorne, odważnie patrzące w stronę Tego, który nieustannie chce przychodzić. To serce, z którego Bóg uczynił pustynię wytryskającą Nowym Życiem. To serce pod którym poczyna się Bóg, by jeszcze bardziej być z nami. Serce, które umie rozważać w pośpiechu, w drodze do człowieka. To serce, które wybucha głębokim poznaniem, ponieważ „sieje Boga” hojną dłonią, jeszcze zanim On sam w nim wzejdzie i dojrzeje. To serce, które otwiera oczy na wielkie dzieła Boże. To serce, którego plon wraca do Siewcy.
