Na dobro zawsze jest czas
Gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi...
zdjęcie: Loft Gallery
2020-05-29
Rozważanie do fragmentu Ewangelii J 21, 15-19
VII tydzień wielkanocny
W słowach Jezusa skierowanych do Piotra, kryje się także przesłanie dla każdego z nas – zwłaszcza dla tych, którzy sami są w podeszłym wieku. Bez wątpienia starość to nie przechadzka po parku. Nie jesteśmy już tak silni i sprawni, jak jeszcze kilka lat temu. Trudniej jest nam przypomnieć sobie czyjeś imię, czy nadążyć za tokiem rozmowy. Zapewne wielu z nas potrzebuje pomocy przy czynnościach, które kiedyś nie sprawiały nam żadnego problemu. Musimy się wyrzec części swojej niezależności, o których wiemy że nie zdążą się już zrealizować.
Nabierzmy jednak otuchy! Psalmista zapewnia nas, że ufający Panu „wydadzą owoc nawet i w starości” (Ps 92,15). W jaki sposób? Otwierając się na wyjątkowe łaski dostępne właśnie w tym okresie życia. Może nie jesteśmy już w stanie robić tego, co robiliśmy do tej pory – dla samego siebie, rodziny, Kościoła. Bóg jednak z nas ludzi starszych nie zrezygnował. On ma dla każdego z nas konkretne zadanie. Spróbujmy skoncentrować się na tym, co najważniejsze – miłowaniu innych i przyjmowaniu ich miłości. Jeżeli nie jesteśmy w stanie wiele zrobić dla swoich bliskich i przyjaciół, to doceńmy to, że możemy po prostu z nimi być i powierzać ich Bogu w modlitwie. Nawet nasza zależność od rodziny czy innych osób może pomóc nam odkryć, jak bardzo w Ciele Chrystusa potrzebujemy siebie nawzajem. Pozwalając sobie służyć, dajemy tym samym innym szansę na wzrost.
Podobnie jak Piotr, możemy na starość wyciągnąć ręce do tych, których mamy wokół siebie. Bóg wciąż ma dla nas wiele pracy!
Panie Jezu, chcę iść za Tobą dziś i przez wszystkie dni mojego życia.
