Z kart historii Apostolstwa Chorych - cz. 12
zdjęcie: Archiwum Apostolstwa Chorych
2016-04-01
Ksiądz Czesław Podleski podobnie, jak poprzedni sekretarze Apostolstwa Chorych, z wielką powagą traktował życzenia ludzi chorych dotyczące ich potrzeb związanych z różnymi formami duszpasterstwa. Za jedną z bardziej priorytetowych uważał potrzebę dotarcia do ludzi cierpiących za pośrednictwem fal radiowych. Niestety władze komunistyczne zakazały zainicjowanych przez ks. Michała Rękasa i prowadzonych przez 10 lat poprzedzających wojnę oraz przez niespełna 3 lata po II wojnie światowej audycji radiowych dla chorych. Mimo wielu starań nie udało się ich przywrócić ani ks. Janowi Szurlejowi ani ks. Henrykowi Sobczykowi. Dopiero 14 listopada 1989 roku po wielu staraniach po raz pierwszy pojawiła się na antenie, będąca kontynuacją dzieła ks. Michała Rękasa, audycja „Gdzie miłość wzajemna”. Na antenę ogólnopolską audycja weszła dopiero 7 września 1990 roku reportażem z Ogólnopolskiej Pielgrzymki Chorych i Niepełnosprawnych na Jasną Górę. Od tej pory można jej było słuchać już regularnie, raz w tygodniu, na antenie Polskiego Radia. Audycja ta zawdzięczała wiele redaktorowi naczelnemu Rozgłośni Katowickiej Maciejowi Bekasowi i jego zastępcy Eugeniuszowi Łabusowi. Jednak duszą audycji stała się redaktor Agata Wojterzanka. To dzięki niej audycja zyskała wielką popularność i miłość słuchaczy. Otrzymała ona nagrodę im. Stanisława Ligonia, przyznaną przez rozgłośnię katowicką, a także nagrodę Prezesa Radiofonii. Z wszystkich wyróżnień najcenniejsze jest jednak utrwalone na taśmie dźwiękowej błogosławieństwo udzielone tej audycji przez Ojca świętego Jana Pawła II.
W 1990 roku, w okresie Wielkiego Postu słuchacze audycji „Gdzie miłość wzajemna” mogli uczestniczyć w niezwykłych rekolekcjach prowadzonych przez ks. bp. Józefa Zawitkowskiego. Redakcja Apostolstwa Chorych przy współudziale Polskiego Radia w Katowicach, chcąc umożliwić chorym kontynuowanie tych rekolekcji, wydała drukiem „Zamyślenia wielkopostne dla chorych” autorstwa bp. Zawitkowskiego. Mimo wielkiej popularności audycji wśród słuchaczy, w lipcu 1991 roku zdjęto ją z anteny ogólnopolskiej. Wbrew wielu głosom sprzeciwu, audycję nadawano od tej pory jedynie w programie rozgłośni katowickiej w czwartki o godz. 19.00. Słuchaczom z innych części Polski, na ich życzenie, Sekretariat Apostolstwa Chorych rozsyłał audycje nagrane na kasetach magnetofonowych. Również na życzenie słuchaczy treść wielu wzruszających reportaży Agaty Wojterzanki opublikowano na łamach miesięcznika „Apostolstwo Chorych”, a w 1995 roku ukazały się one na rynku księgarskim wydane staraniem katowickiej Księgarni św. Jacka w książce pod tytułem „Gdzie miłość wzajemna”. Coraz częściej do rozgłośni katowickiej zgłaszały się prywatne radia katolickie z prośbą o udostępnienie kaset z audycjami „Gdzie miłość wzajemna”. Między innymi poprosiło o to Siedleckie Radio Podlasia i Radio Maryja z Torunia. Apostolstwu Chorych udało się także nawiązać kontakt z sekcją Polską Radia Watykańskiego. Ksiądz Czesław Podleski dwukrotnie, podczas pielgrzymek chorych i niepełnosprawnych do Rzymu, odwiedził rozgłośnię, skąd słuchacze Radia Watykańskiego mogli usłyszeć jego głos na falach eteru. Sekretariat Apostolstwa Chorych polskiej sekcji tego radia również udostępnił audycje „Gdzie miłość wzajemna”.
Przynajmniej raz, a później dwa razy w roku krajowy duszpasterz Apostolstwa Chorych mógł przemówić do chorych i cierpiących w całym kraju podczas radiowej Mszy świętej transmitowanej z Bazyliki Świętego Krzyża w Warszawie, okazjonalnie na falach rozgłośni jasnogórskiej, a w ostatnich latach swojej posługi także na falach katolickiego Radia eM obejmującego swym zasięgiem Górny Śląsk.
Kapłan bardzo zajęty
Ksiądz Czesław Podleski nie unikał nowych wyzwań duszpasterskich. Dążył do nawiązywania relacji z innymi wspólnotami chorych. I tak np. w październiku 1989 roku w Łaźniewie koło Warszawy odbyło się pierwsze trzydniowe spotkanie przedstawicieli wspólnot chorych i niepełnosprawnych ruchowo zorganizowane przez Apostolstwo Chorych i dominikańskie bractwo chorych i zdrowych – Rodzinę Matki Bożej Bolesnej, pod hasłem „Aby nie marnowało się ludzkie cierpienie”. To pierwsze spotkanie zaowocowało stałą, silną i aktualną po dziś dzień więzią pomiędzy tymi dwoma wspólnotami, zaś ks. Czesław Podleski i jego następcy otoczyli duchową opieką katowicką Rodzinę Matki Bożej Bolesnej, uczestnicząc w ich comiesięcznych spotkaniach czy organizując dla nich rekolekcje lub pielgrzymki.
Silna więź łączyła też ks. Czesława z „odziedziczoną” po ks. Janie Szurleju grupą byłych więźniarek obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, które z inicjatywy swej obozowej druhny Józefy Kantor co roku uczestniczyły w pielgrzymce do Częstochowy, by dziękować Jasnogórskiej Matce za ocalenie życia. Ksiądz Czesław wiernie towarzyszył im w tym trudzie, na łamach „Apostolstwa Chorych często publikował teksty o tych mężnych kobietach i ich niezwykłej, obozowej drużynie harcerskiej „Mury”, a po śmierci Józefy Kantor był niestrudzonym orędownikiem wszczęcia jej procesu beatyfikacyjnego.
Sekretarz Apostolstwa Chorych zachęcał cierpiących do uczestnictwa w rozmaitych rekolekcjach lub wczasorekolekcjach. Sam organizował rekolekcje dla chorych w diecezji katowickiej – w Panewnikach, Kokoszycach pod Wodzisławiem, a później również w Brennej – ale chętnie przyjmował też zaproszenia do domów rekolekcyjnych położonych poza diecezją katowicką lub na rekolekcje organizowane w zamkniętych ośrodkach, takich jak domy pomocy społecznej, szpitale itp. I tak np. uczestniczył w rekolekcjach organizowanych w ośrodku dla osób niepełnosprawnych w Borowej Wsi, w rekolekcjach organizowanych dla chorych przez niepełnosprawnych kapłanów – ks. Tadeusza Myszczyńskiego czy o. Stanisława Olesiaka, w rekolekcjach w Błażejewie i na Świętej Górze w Gostyniu (w diecezji poznańskiej). Podczas wakacji odwiedzał dzieci i młodzież niepełnosprawną zgromadzoną na rozmaitych obozach czy wczasorekolekcjach. Często spotykał się z klubami osób chorych na SM podczas ich cyklicznych Mszy świętych, rekolekcji czy dni skupienia, z członkami Apostolstwa Dobrej Śmierci czy ze wspólnotą Papieskich Dzieł Misyjnych Dzieci Niepełnosprawnych na Śląsku. Przyjmował również zaproszenia w bardziej odległe strony. Wielokrotnie głosił nauki rekolekcyjne dla polskich parafii w Wielkiej Brytanii, zwłaszcza dla starszych, chorych i cierpiących członków powojennej Polonii w tym kraju. Kontakty te zaowocowały rewizytami.
Duszpasterz i pacjent
Niemal codziennie ks. Czesław odwiedzał kogoś chorego w jego mieszkaniu, gdzie zawsze starał się odprawić Mszę świętą. Wizytował w ten sposób emerytowanych lub schorowanych czy niepełnosprawnych kapłanów, jak np. niezwykłego młodego kapłana ks. Jacka Nowaczyka, o którym za pośrednictwem prof. Wandy Półtawskiej dowiedział się sam Jan Paweł II. Z równą gorliwością odwiedzał rodziny borykające się z cierpieniem swoich bliskich (w tym dzieci) czy samotne osoby chore i niepełnosprawne w różnych, nieraz bardzo odległych miastach i wioskach. Wszystkim przynosił Chrystusa obecnego w sakramentach, ale także słowa otuchy i pocieszenia, a nierzadko także jakiś dar materialny w postaci interesującej książki czy czasopisma oraz reklamówki wypełnionej artykułami spożywczymi. Choć sam cierpiący i obarczony niezliczonymi obowiązkami, zdawał się zawsze i dla wszystkich mieć czas. Często podkreślał, jak bardzo on sam czuje się ubogacony tymi spotkaniami z ludźmi cierpiącymi i może dlatego nigdy ich nie unikał.
Ksiądz Podleski znał również wielką miłość, jaką chorzy członkowie Apostolstwa Chorych darzyli Ojca świętego Jana Pawła II. Dlatego w miarę możności podczas każdej jego pielgrzymki do Polski starał się organizować dla ludzi chorych wejściówki i przejazdy do miejsc spotkań papieża z ludźmi cierpiącymi, a tam gdzie nie było to możliwe, zdobywał akredytacje prasowe dla pracowników Apostolstwa Chorych, którzy później dzielili się z czytelnikami swoimi szczegółowymi relacjami na łamach miesięcznika. Podczas pielgrzymki papieskiej w 1997 roku, jako były pacjent Kliniki Kardiochirurgii, ks. Czesław został tam zaproszony na spotkanie z Janem Pawłem II. Miał okazję do krótkiego, osobistego spotkania z papieżem, podczas którego Ojciec święty udzielił swego błogosławieństwa całej wspólnocie Apostolstwa Chorych. Ksiądz Czesław wzorem swych poprzedników, przez wszystkie lata posługiwania w Apostolstwie Chorych, prowadził w imieniu członków tej wspólnoty korespondencję z Ojcem świętym i jego sekretariatem. Nieustannie też zachęcał chorych, zarówno na łamach miesięcznika, jak i w osobistych kontaktach, do modlitwy i ofiary cierpienia w różnych ważnych intencjach Kościoła i w intencji papieża.
Lata dziewięćdziesiąte zdominowała zwłaszcza Wielka Nowenna przed jubileuszem Roku 2000 i zainicjowane przez Ojca świętego w 1993 roku, Światowe Dni Chorego. Ksiądz sekretarz zachęcał również chorych, by modlili się i ofiarowali cierpienia wzajemnie, jedni za drugich, by w ten sam sposób wspierali dzieło duchowej adopcji poczętych dzieci, osoby walczące z nałogiem alkoholizmu, ofiary kataklizmów, jak choćby podczas wielkiej powodzi w 1997 roku oraz w intencjach misyjnych.
Wizyta Nuncjusza
Przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku Polacy, a zwłaszcza ludzie ubodzy, starsi, schorowani, niepełnosprawni, a także rodziny wielodzietne zapamiętają, jako czas niedostatku i niedoboru wielu artykułów spożywczych pierwszej potrzeby, leków, środków higienicznych czy sprzętu rehabilitacyjnego. Sekretariat Apostolstwa Chorych także w tej dziedzinie starał się przychodzić z pomocą potrzebującym i to nie tylko członkom wspólnoty. Przyjęło dwa pokaźne transporty darów z zagranicy i rozprowadziło wśród chorych, więźniów i ubogich rodzin produkty spożywcze, odzież, środki czystości, artykuły szkolne, łóżka szpitalne, wózki i kule inwalidzkie oraz sprzęt rehabilitacyjny.
Na ile pozwalały na to ówczesne możliwości, redakcja przykładała wielką wagę do treści publikowanych na stronach wydawanego przez siebie miesięcznika, kładąc duży nacisk na współudział ludzi chorych i niepełnosprawnych w jego redagowaniu. Stąd na łamy „Apostolstwa Chorych” trafiało sporo interesujących listów od chorych czytelników. „List do Chorych” wzbogacił się też o nowe działy, jak chociażby o rubrykę „Apostolstwo Niesłyszących”, „Drzewo Życia”, „Objawiasz się wędrującym”, „Lekarz i człowiek”, zaś rubryka „Kapłan wśród chorych” zdobywała coraz to nowych autorów. Ksiądz sekretarz zabiegał także o lepszej jakości papier, na jakim wydawano miesięcznik, a także o zwiększenie jego objętości, piękniejszą szatę graficzną i sprawniejszy kolportaż.
27 listopada 1995 roku Sekretariat Apostolstwa Chorych w towarzystwie ks. abp. Damiana Zimonia i metropolity białostockiego ks. abp. Stanisława Szymeckiego odwiedził niecodzienny gość. Był nim ówczesny Nuncjusz Apostolski w Polsce ks. abp Józef Kowalczyk, który na ręce ks. Czesława Podleskiego skierował specjalne błogosławieństwo dla wszystkich ludzi cierpiących, członków, czytelników i współpracowników Apostolstwa Chorych.
Nie zwalniał tempa
Ważnym dla wspólnoty Apostolstwa Chorych wydarzeniem był udział jej reprezentantów wraz z ks. Czesławem Podleskim w obchodach VI Światowego Dnia Chorego, które odbyły się z udziałem papieża Jana Pawła II w Loreto, w 1998 roku. Także w roku 1998, w grudniu, Apostolstwo Chorych uruchomiło po raz pierwszy własną stronę internetową,
Rok 1999 był dla Apostolstwa Chorych w Polsce rokiem 70-lecia istnienia i działalności. Z tej okazji na stronach miesięcznika jego czytelnicy mogli znaleźć sporo informacji dotyczących historii wspólnoty oraz interesujące archiwalne fotografie. Na ręce księdza sekretarza wpłynęło sporo listów gratulacyjnych, m.in. od papieża Jana Pawła II, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce ks. abp. Józefa Kowalczyka, od Sekretarza Generalnego Konferencji Episkopatu ks. bp. Piotra Libery, od metropolity katowickiego ks. abp. Damiana Zimonia i wielu innych biskupów, kapłanów, zgromadzeń zakonnych oraz chorych z całej Polski.
Z okazji jubileuszu Apostolstwa Chorych, przy współudziale Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w dniach od 7-8 kwietnia zorganizowano sympozjum inaugurujące jego obchody pod hasłem: „Chorzy i niepełnosprawni w centrum Kościoła”. Wśród prelegentów znalazło się wielu znakomitych profesorów i duszpasterzy: ks. Ryszard Kamiński i ks. Wiesław Przygoda z KUL-u, diecezjalny duszpasterz osób niepełnosprawnych z Tarnowa – ks. Stanisław Staśko, wicedyrektor Caritas Polska ks. Hubert Matusiewicz czy ks. Eugeniusz Dutkiewicz, duszpasterz ruchu hospicyjnego w Gdańsku. Szczególnie poruszające były świadectwa, jakie złożyły osoby chore i niepełnosprawne uczestniczące w sympozjum.
11 lutego 2000 roku ks. Czesław Podleski oraz ks. Stanisław Michałowski wraz z grupą cierpiących wzięli udział w Jubileuszu Chorych i Służby Zdrowia na Placu św. Piotra w Rzymie. Współcelebrowali oni wraz z papieżem Mszę świętą dla 15 tysięcy zgromadzonych tam chorych i niepełnosprawnych.
W marcu 2000 roku odeszła do Pana nieodżałowana przez chorych i cierpiących słuchaczy redaktor Agata Wojterzanka. Już podczas jej choroby zastąpiła ją redaktor Monika Grabowska-Cięciała.
Ważnym zwieńczeniem roku 2000 była wizyta, jaką z okazji 75-lecia Apostolstwa Chorych w świecie ks. Czesław Podleski złożył w dniach od 28-30 października w Haarlem w Holandii. Uczestniczył tam w uroczystej Mszy świętej z udziałem episkopatu Holandii, transmitowanej przez holenderską telewizję. Wraz z biskupem Josefem Kanek z Hradec-Kralove reprezentował tam kraje Europy Wschodniej, a podczas sympozjum przedstawił sytuację Apostolstwa Chorych w Polsce. Spotkał się także z ówczesnym Generalnym Sekretarzem Apostolstwa Chorych w Holandii – Johnem Versteegiem.
W 2001 roku w czasie kolejnej Ogólnopolskiej Pielgrzymki Apostolstwa Chorych na Jasną Górę, podczas Mszy świętej metropolita częstochowski ks. abp Stanisław Nowak serdecznie podziękował przechodzącemu na emeryturę i ustępującemu ze stanowiska krajowego duszpasterza Apostolstwa Chorych – ks. Czesławowi Podleskiemu, a równocześnie powitał nowego duszpasterza tej wspólnoty – ks. Stanisława Michałowskiego.
Nowy ksiądz sekretarz
Ksiądz Stanisław Michałowski krajowym duszpasterzem Apostolstwa Chorych został mianowany podczas zebrania Konferencji Episkopatu Polski, które odbyło się 28 maja 2001 roku. Pochodzi on z Katowic, gdzie przyszedł na świat 3 listopada 1958 roku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ks. bp. Herberta Bednorza w katowickiej katedrze Chrystusa Króla 19 kwietnia 1984 roku. Jego kontakty ze światem ludzi chorych i cierpiących trwały już od wielu lat. Jeszcze jako kleryk pomagał ówczesnemu sekretarzowi Apostolstwa Chorych ks. Janowi Szurlejowi. Praca licencjacka ks. Michałowskiego napisana na ATK w Warszawie w 1991 roku dotyczyła właśnie Apostolstwa Chorych. Podczas swej kapłańskiej drogi dwukrotnie pełnił też posługę kapelana szpitalnego. Był kapelanem Szpitala Reumatologicznego i Szpitala Uzdrowiskowego w Ustroniu oraz kapelanem Szpitala Miejskiego nr 5 w Katowicach. W latach poprzedzających nominację, jego więź z Apostolstwem Chorych jeszcze się pogłębiła. Wspierał ks. Podleskiego podczas kilku pielgrzymek krajowych i zagranicznych zorganizowanych przez Apostolstwo Chorych, brał również udział w ogólnopolskich pielgrzymkach chorych i niepełnosprawnych na Jasną Górę.
Poza opieką duszpasterską nad wspólnotą Apostolstwa Chorych i redagowaniem miesięcznika dla chorych i niepełnosprawnych, ks. Michałowskiemu powierzono również inne funkcje. Jeszcze w 2001 roku został kapelanem byłych więźniarek obozu w Revensbrück, a także kapelanem Rodziny Matki Bożej Bolesnej. Od 2003 roku pełnił funkcję kapelana katowickiego koła Polskiego Związku Niewidomych, a w 2006 roku został dyrektorem Unii Apostolskiej Duchowieństwa w archidiecezji katowickiej.
Ksiądz Stanisław Michałowski zaprosił do dalszej współpracy swojego poprzednika, ks. Czesława Podleskiego, który aż do śmierci służył Apostolstwu Chorych, publikując na łamach miesięcznika cenne teksty i wspomagając nowego sekretarza swoim doświadczeniem, zwłaszcza podczas pielgrzymek oraz odwiedzin w domach ludzi cierpiących.
Nowe treści służą chorym
Ksiądz Stanisław Michałowski starał się kontynuować dzieło swoich poprzedników. Duży nacisk położył na kontakt z chorymi za pośrednictwem miesięcznika, dlatego dbał o pozyskiwanie nowych autorów, powiększanie objętości miesięcznika. „Apostolstwo Chorych”, które w ostatnim okresie posługi ks. Czesława liczyło już 28 stron, udało się nowemu sekretarzowi wzbogacić o kolejne 4 strony. Dzięki ofiarności członków i czytelników „Apostolstwo Chorych” od kwietnia 2005 roku zaczęło się ukazywać, i to w całości, jako czasopismo wielobarwne.
Wśród nowych autorów współpracujących z Apostolstwem Chorych trzeba wymienić nazwisko tak znanej osoby jak prof. Wanda Półtawska – blisko współpracującej z Janem Pawłem II, która dzieliła się z czytelnikami swoimi doświadczeniami i przemyśleniami na temat śmierci, starości, życia rodzinnego i roli kobiety w rodzinie. Kilka razy pisał do chorych czytelników „Apostolstwa Chorych” ks. Jerzy Szymik czy dominikanin – o. Jacek Salij.
U boku osób chorych
Ksiądz Stanisław Michałowski starał się bardziej rozpropagować wśród chorych ideę udziału w organizowanej 6 lipca Ogólnopolskiej Pielgrzymce Chorych i Niepełnosprawnych na Jasną Górę. Pielgrzymkom tym przewodniczył zwykle metropolita częstochowski ks. Stanisław Nowak, gościł na nich również ks. bp Gerard Bernacki z Katowic. Apostolstwo Chorych podtrzymało też zwyczaj Mszy świętej, którą 26 sierpnia na Jasnej Górze w intencji wszystkich członków Apostolstwa Chorych odprawiał krajowy duszpasterz tej wspólnoty. Cierpiących z archidiecezji katowickiej zachęcał ks. Stanisław do wspólnego adorowania Dzieciątka Jezus podczas styczniowej adoracji przy Bożym Żłóbku w Katowicach-Panewnikach. Zapraszał ich również do udziału w Diecezjalnej Pielgrzymce Chorych do Matki Bożej Piekarskiej.
Nadal kilka razy w roku odbywały się rekolekcje dla chorych i niepełnosprawnych. Swoich współbraci w kapłaństwie ksiądz sekretarz zachęcał, by organizowali w parafiach lub szpitalach spotkania z chorymi połączone z Eucharystią i nabożeństwem lourdzkim, zwłaszcza z okazji corocznego Światowego Dnia Chorego. Sam bywał często uczestnikiem takich spotkań. Brał również czynny udział w rekolekcjach i pielgrzymkach organizowanych dla pracowników służby zdrowia czy dla kapelanów szpitalnych. Podtrzymywał także kontakty z przedstawicielami Polonii w Wielkiej Brytanii, gdzie kilka razy udał się z posługą duszpasterską.
Ksiądz Michałowski starał się tak często, jak tylko było to możliwe przemawiać do chorych na falach eteru – początkowo poprzez rozgłośnię katolicką w Katowicach, później także kilka razy na antenie ogólnopolskiej Radia Maryja i systematycznie, przynajmniej dwa razy w roku, podczas Mszy świętej radiowej transmitowanej z Bazyliki Krzyża Świętego w Warszawie.
Ważne jubileusze
Od roku 2002 zmienił się adres siedziby Sekretariatu Apostolstwa Chorych, którą przeniesiono z ul. Wita Stwosza 16 na ul. Warszawską 58 w Katowicach. W roku 2004 Apostolstwo Chorych świętowało jubileusz 75-lecia istnienia i działania na ziemiach polskich. Z tej okazji do Sekretariatu wpłynęło wiele listów z gratulacjami, w tym ten najcenniejszy – od papieża Jana Pawła II. W 2005 roku, wraz z całą wspólnotą Kościoła członkowie Apostolstwa Chorych głęboko przeżywali ból po śmierci tego tak ukochanego przez nich papieża, ale i radość z wyboru na jego następcę Benedykta XVI. W lutym 2006 roku Apostolstwo Chorych otrzymało specjalne błogosławieństwo papieża Benedykta XVI, którego wdzięczni członkowie tej wspólnoty objęli serdeczną modlitwą, ofiarując w jego intencji swoje cierpienia.
W sierpniu 2007 roku ks. Czesław Podleski – ciągle blisko współpracujący z redakcją – obchodził jubileusz 50-lecia swojego kapłaństwa. Z tej okazji członkowie Apostolstwa Chorych zapewnili go o swojej wdzięcznej pamięci za 15 lat, podczas których służył im z wielką miłością i oddaniem.
Wspomnienia o Przyjacielu
Niestety, 11 lutego 2009 roku, w dniu, który wspólnota Kościoła przeżywała jako XVII Światowy Dzień Chorego, ks. Czesław Podleski odszedł do Wieczności. Odszedł człowiek, który nie tylko sam na co dzień doświadczał choroby i cierpienia, ale który przez ponad 20 ostatnich lat swego życia ludziom chorym, cierpiącym i niepełnosprawnym niósł miłość Chrystusa, braterską pomoc i obecność oraz swój ciepły i zawsze serdeczny uśmiech. Aż do końca 2009 roku „Apostolstwo Chorych” publikowało obszerny wybór tekstów, które pozostawił po sobie ten niestrudzony duszpasterz. Ksiądz Stanisław Michałowski zwrócił się też do ludzi – zarówno duchownych jak i świeckich – którzy znali ks. Czesława, aby podzielili się swoimi wspomnieniami o nim. Spośród nadesłanych tekstów dokonał wyboru i w ten sposób staraniem wielu osób ukazała się bogato ilustrowana książka o niezwykłym człowieku, wydana nakładem Apostolstwa Chorych tuż przed rozpoczynającym się Rokiem Kapłańskim pt. „Wspomnienia o księdzu Czesławie Podleskim”.
W związku z kończącą się w 2011 roku drugą kadencją posługi w Apostolstwie Chorych, decyzją Episkopatu Polski ks. Stanisław Michałowski został odwołany z funkcji krajowego duszpasterza tej wspólnoty. Powierzono mu inne zadania duszpasterskie. Nowym duszpasterzem Apostolstwa Chorych w Polsce mianowano ks. Wojciecha Bartoszka.
Zobacz całą zawartość numeru ►
