Wierzyć, znaczy żyć

Rok A
Mk 5, 21-43

W ubiegłą niedzielę widzieliśmy Jezusa, który potęgą swej mocy uciszył żywiołową burzą i zatrwożonych z lęku Apostołów. A dzisiejszej niedzieli, wpartujemy się w Jezusa mającego moc uzdrowienia i wskrzeszenia.

Pośród wielu osób, które przybły w tym czasie do Jezusa- z nadzieją uzdrowienia-pojawiła się kobieta cierpiąca na upływ krwi oraz przelożony synagogi, którego córeczka dogorywała. Możemy podziwiać ich odwagę i wiarę z jaką przyszli do Mistrza z Nazaretu.

Jair, jego imię znaczy: „Niech Bóg oświeci”. Prosi on, Jezusa o łaskę życia dla swej umierającej dwunastoletniej córki. A jako przełożony synagogi, posiadający wysoki status społeczny, nie wahał się upaść do stóp Jezusa w geście błagania i adoracji. Być może uznano taką postawę za komromitującą jego rangę społeczną. Nie mniej jednak owo uniżenie jest uznaniem władzy Jezusa nad wszelką chorobą, a nawet nad śmiercią. Słowa prośby Jaira skierowane do Jezusa: „aby ocalała i żyła”, były dla wczesnochrześcijańskich wspólnot terminami oznaczającymi, zbawienie i zmartwychwstanie. Nieoczekiwanie jednak doniesiono przełożonemy synagogi, że jego córka już nie żyje. Pozornie uznano więc, że na przybycie Jezusa jest już za późno. Wiadomość ta jest próbą wiary dla przełożonego synagogi: „Nie bój się, tylko wierz”- rzekł Jezus do wątpiącego Jaira. Być może właśnie w tym momencie jego serce doznaje wewnętrznego uzdrowienia. Serce Jaira staje się pełne ufności wbrew wszelkiej nadziei. Cud wskrzeszenia jego córki nastąpił. Jezus rzekł do niej: „Thalitha kum - dziewczynko, mówię ci, wstań”. Na te słowa, dziewczynka wstała i zaczęła chodzić. Czasownik „wstań!” jest używany, w przekładzie greckim Nowego Testamentu, na określenie zmartwychwtania Jezusa. Wskrzeszenie córki Jaira jest więc już przedsmakiem Zmartwychwstania Jezusa - umiłowanego Syna Ojca. Święty Hieronim w swym komentarzu do Ewangelii według świętego Marka podkreśla mocno zbawczą moc Jezusa: „Dziewczynko, wstań z mego powodu: nie poprzez twą zasługę, lecz dzięki mojej łasce.”

A kobieta cierpięca na upływ krwi borykała się ze swą dolegliwością od dwunastu lat (zwróćmy uwagę na fakt, że córa Jaira miała właśnie dwanaście lat). Cierpiąca kobieta sięgała różnych metod leczenia, lecz nie przynosiły one upragnionego zdrowia. Według Prawa Mojżeszowego uznawano ową kobietę za nieczystą. Nie mogła więc cieszyć się życiem jak inne żydowskie kobiety. Jej dolegliwość wykluczała ją bowiem, ze społeczności żydowskiej. Okazała ona niesamowitą odwagę zbliżając się do Jezusa, bo dotykając Go mogła sprawić iż stałby się rytualnie nieczysty. Jej nieczystość nie ma władzy nad Jezusem. Dlatego choć pełna lęku, postanowiła dotknąć Jezusowej szaty. Wierzyła bowiem, że Jezus może ją uzdrowić. W chwili gdy owa kobieta dotknęła szaty Jezusa, On poznał że moc wyszła od Niego. Kobieta owa nie trzymała się „protokołu”: podeszła do Jezusa bez „grzecznego” zapytania: „ Czy możesz mnie uzdrowić Panie?” Z wiarą dotknęła Jezusa i została „dotknięta” łaską Bożego Miłosierdzia. „Kto dotknął się mojego płaszcza?”- rzekł Jezus. „Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: «Kto się mnie dotknął?» - odpowiedzieli uczniowie. Tylko Jezus wiedział, że dotknięcie Jego płaszcza nie było zwyczajnym dotknięciem. Napierający tłum z pewnością był w bezpośrednim kontakcie z Jezusem, lecz nikt nie dotknął się Jego szaty w taki sposób w jaki uczyniła to, owa cierpiąca kobieta: bo to nie swą ręką dotknęła Jezusowej szaty, lecz swą wiarą w uzdrawiającą moc Jezusa.

W Jezusie jest nasze życie - w Jezusie jest nasze zdrowie! Ten kto pragnie żyć, ten kto pragnie być uzdrowionym, niech przyjdzie i niech czerpie ze źródła Bożego Miłosierdzia! 

Autorzy tekstów, pozostali Autorzy, Rozważanie