Przyjdzie Duch Prawdy
Jezus odchodząc do Ojca obiecuje uczniom Ducha Świętego Pocieszyciela. W języku greckim określany jest On słowem „Parakletos” co etymologicznie oznacza „wezwany obok”.
zdjęcie: kosciol.wiara.pl
2014-05-25
Rok A
J 14, 15-21
Jezus odchodząc do Nieba i żegnając się ze Swymi uczniami nie chce pozostawić ich w osamotnieniu, smutku i rozpaczy. Kieruje do nich słowa testamentu, w których zawarte jest pocieszenie, nadzieja i obietnica dla rodzącego się Kościoła. Jezus przekazuje Swym uczniom, że nie zostawi ich sierotami i będzie stale obecny wśród nich w Osobie Ducha Świętego.
Funkcja Ducha Świętego-Parakleta polega na pomocy w potrzebie. Stąd słowo to przetłumaczono na łacinę jako „adwokat”. Adwokat broni czyjejś sprawy, honoru, prawa. Jednak określenie to w stosunku do Ducha Pocieszyciela jest zbyt zawężone i często rozumiane w kategoriach sądowniczych. Stąd jeszcze inne tłumaczenia słowa „Paraklet”: wspomożyciel, obrońca, pośrednik, doradca, pocieszyciel… Każde z nich oddaje pewien aspekt działania Ducha Świętego.
Wyjaśniając, Parakletem jest osoba, którą wzywa się w chwilach zwątpienia, kryzysu i problemów. Jest kimś, kto umie pocieszyć i udzielić wsparcia. Paraklet jest bliskim przyjacielem. „Wierny przyjaciel jest lekarstwem życia” – mówi Syracydes (Syr 6, 16). Stąd „przyjaźń z Parakletem” jest mądrym wyborem, „lekarstwem” na wiele trudności i pogmatwanych problemów życia.
Duch Święty Pocieszyciel włącza w miłość i bliskość relacji z Trójcą Świętą. Jezus dodaje, że bliskość ta wynika z zachowania Jego nauki: „Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu Siebie” (J 14, 21). Zatem wartość przykazań nie wypływa jedynie z nich samych (chociaż od strony ludzkiej, prawnej są równie cenne), ale przede wszystkim z tego, że ich przestrzeganie wprowadza człowieka w zażyłe relacje z Ojcem i Jezusem w Duchu Świętym.
W naszym życiu nie ma ani jednej godziny, minuty czy ułamka sekundy, w których moglibyśmy doświadczać opuszczenia nas przez Boga. To my sami oddalamy się od Niego przez nasz grzech i nieposłuszeństwo, ale On jest zawsze przy nas czekając na nasz powrót i na nasze wyznanie miłości. Bóg zaprasza nas do wspólnoty życia i miłości. On pragnie obdarzyć nas darem życia wiecznego. Pragnąc byśmy jako dzieci Boże byli Jego narzędziami we współczesnym świecie chce byśmy po naszych drogach podążali w Jego mocy i Jego świetle. Na nasze ufne Maranatha – Przyjdź Panie, Jezus odpowiada dziś „Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do Was” (J 14, 18).
