O zaufaniu i błaganiu o pomoc
Z Księgi Psalmów. O tym, że w potrzebie i ucisku człowiek w naturalny sposób zwraca się do Boga z prośbą o pomoc. Proszę o otwarcie Pisma Świętego na Psalmie 70.
zdjęcie: CANSTOCKPHOTO.PL
2015-06-06
Czy rozpoznajemy ten Psalm? Czytaliśmy go już i rozważaliśmy w Psalmie 40, gdzie z niewielkimi zmianami, odpowiada wersom 14-18 rozważanego dzisiaj Psalmu 70. Z dużym prawdopodobieństwem Psalm 70 jest jednak starszy od Psalmu 40, do którego – w nieco poszerzonej formie – został dołączony jako indywidualna lamentacja.
Podobnie jak w Psalmie 40 tak też w tym utworze wyróżnić możemy dwie zasadnicze jednostki tematyczne. Pierwsza z nich (wersy 2-5) /= Ps 40, 14-17/, to błaganie Boga o pomoc, a druga (wers 6) /= Ps 40, 18/, to wyznanie ufności Bogu.
Psalmista znalazł się w jakiejś trudnej i szczególnie uciążliwej dla niego sytuacji. Z tego powodu wręcz przynagla Boga, aby jak najszybciej zainterweniował: „Panie, pośpiesz mi na pomoc!” (Ps 70, 2). Ze strony nieprzychylnych mu ludzi doświadcza silnego ataku na swoją osobę. Czyhają na jego życie (lub duszę – w języku hebrajskim ten sam rzeczownik definiuje te dwie rzeczywistości) (wers 3) oraz kpią z niego (wers 4). Chcą zniszczyć go zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Zatrzymajmy się przy tej drugiej formie agresji – wyśmiewaniu człowieka (wers 4).
Święty Franciszek Salezy pouczał w tej materii: „Jedną z najpodlejszych wad umysłu jest wyśmiewanie się. Bóg nienawidzi bardzo tej wady i bardzo też niegdyś za nią karał. Nic nie sprzeciwia się tak miłości, a tym bardziej pobożności, jak wzgarda i poniewieranie bliźniego, a naśmiewanie się i przedrzeźnianie nigdy się bez tej wzgardy nie odbywa i dlatego jest bardzo ciężkim grzechem. Doktorzy Kościoła słusznie nauczają, że wyśmiewanie się jest najgorszym rodzajem obrazy, jaką można wyrządzić bliźniemu mową, bo inne obrazy przeciw bliźniemu są jeszcze z pewnym poszanowaniem go, ta natomiast zawsze połączona jest z pogardą dla niego i z poniewieraniem go” (św. Franciszek Salezy, „Filotea czyli droga do życia pobożnego”).
Bardzo trudno jest zrzucić z siebie ciężar bycia wyśmianym, zwłaszcza publicznie. Doświadczył tego nawet wielki Apostoł Narodów – św. Paweł. Gdy został wyśmiany na ateńskim Areopagu (zob. Dz 17, 32-33), opuścił czym prędzej miasto i już nigdy więcej do niego nie powrócił. Odwiedzał miejscowości, w których wcześniej był więziony, chłostany, kamienowany, ale tam, gdzie go wyśmiano już ponownie nie zawitał. To wymowne świadectwo siły ludzkiej kpiny.
W wersie 5 naszego Psalmu autor kontynuuje swoje wołanie do Boga. Zmienia jednak osoby, będące treścią jego modlitwy. Wspomina tych, którzy autentycznie poszukują Boga oraz tych wszystkich, którzy prawdziwie chcą z Nim żyć. Nawet w tak trudnej chwili, orant nie jest skupiony wyłącznie na sobie samym. Dostrzega ludzi, którzy podobnie jak on starają się być otwarci na Bożą pomoc. Przypuszczalnie w przeżywanym bólu nie pozostał sam.
Psalm 70 kończy się samooceną psalmisty (wers 6). Jest on świadomy swojej małości i ułomności, co jednak nie przeszkadza mu w ufnym zwróceniu się do Boga. Własna słabość wręcz ośmiela go do jeszcze intensywniejszego wołania ku Bogu. Jakby instynktownie wyczuwał, gdzie jest jego ocalenie i schronienie (w tym kontekście zobacz także 2 Kor 12, 7-10).
Na zakończanie tej refleksji spójrzmy jeszcze na nagłówek tego Psalmu (wers 1). Oprócz informacji „technicznych” („Kierownikowi chóru. Psalm Dawidowy”) w zapisie tym znalazła się ponadto nota „ku wspomnieniu” (lub „dla przypomnienia”). Występuje ona ponownie jeszcze tylko jeden raz – w nagłówku Psalmu 38. Istnieją takie sprawy, które chociaż oczywiste, wymagają stałego przypominania lub – nieco inaczej – ponownego uwrażliwiania się na nie, aby nie ulec rutynie, nie zmanierować się, nie zapomnieć, gdzie szukać oparcia i nadziei.
Różne formy lamentacji będą potrzebą naszego serca. Różnorakie też będą ich przyczyny. Ważne jest jednak, aby ich kierunek był zawsze ten sam – ku Bogu.
Zobacz całą zawartość numeru ►
