Dzisiaj, 14 czerwca, obchodzony jest Światowy Dzień Krwiodawstwa

Historia Kazimiery Wojtasik, lekarza ginekologa z 40-letnim stażem, która przeszła przeszczep szpiku w wieku 57 lat jest dowodem na to, że choroba może dotknąć każdego. Niezależnie od wieku, wykształcenia czy pozycji zawodowej. Jest też świadectwem zaufania Bogu.

Jej życie było uporządkowane. Dzieci kończyły już studia. Pracowała i wszystko toczyło się normalnie. Była szczęśliwa. Wydawało się, że tak będzie zawsze. Aż przyszła tamta wio­sna. Poczuła się bardzo słaba. Wydawało jej się, że to może przesilenie związane z porą roku. Może częste nocne dyżu­ry w szpitalu dały o sobie znać? Nawet sama sobie postawiła diagnozę – wypa­lenie zawodowe. „To pewnie chwilowe” – myślała. Fizycznie była jednak coraz słabsza. Bardzo trudny moment prze­żyła wówczas, kiedy podczas nocnego dyżuru musiała wykonać pacjentce ce­sarskie cięcie. Poczuła po tym krytyczne wyczerpanie. A jednak kolejnego dnia wróciła do pracy. Szpital wydawał jej się wtedy najważniejszy. Przecież żyła po to, aby pracować. Aż któregoś dnia pękło jej naczynko w nodze. Noga za­częła puchnąć i strasznie boleć. To był efekt osłabionej krzepliwości krwi. Kiedy zrobiła badania okazało się, że leukocyty były już na poziomie 65 tysięcy, a płyt­ki tylko 10 tysięcy. Wtedy pierwszy raz pomyślała: „czyżby białaczka?”.

Hematolog stawia diagnozę, a ona wmawia sobie, że to nie może być praw­da. Po dwóch dniach pobierają jej szpik. Akurat czekała na wynik, kiedy pode­szła do niej młoda lekarka i podała do podpisu zgodę na chemię. W tym mo­mencie zawalił jej się świat. Miała 57 lat i białaczkę. To było 8 lat temu. „Od razu zapadł wyrok. Dla lekarzy byłam już stara. A jedyne do czego według nich miałam prawo, to śmierć. Nikt mi oczywiście niczego takiego nie powie­dział, ale czułam, że zostałam spisana na straty”. Wówczas w Polsce – albo rzadko albo w ogóle – nie robiło się przeszczepów szpiku osobom w jej wieku. Ale ilekroć lekarze mówili jej, że jest źle i może nie przeżyć, myślała, że nie podda się bez walki. „Ja muszę żyć!” – powtarzała sobie. „Moja szpital­na sąsiadka powiedziała mi o Fundacji Przeciwko Leukemii. Ludzie z Fundacji dali mi nadzieję, mówiąc o przeszcze­pie szpiku. Przekonywali, że jest spora szansa na powodzenie” – wspomina pani Kazimiera. Po trzech tygodniach odebrała telefon z ośrodka dobierającego dawców. „Mamy dla pani dawcę”– oznaj­mił głos w słuchawce. Nie dowierzała, była w szoku. Potem wszystko potoczyło się bardzo szybko. Po trzech miesiącach była po przeszczepieniu szpiku kostnego. Nadal żyła!

„Niezwykłe w tym wszystkim było to, że wróciło do mnie tyle dobra. Miesz­kam w małej miejscowości, niedale­ko Wrocławia, gdzie od 40 lat jestem lekarzem. Mam za sobą 33 lata pracy w szpitalu, samych cesarskich cięć wy­konałam blisko 3 tysiące. Kiedy trafiłam z diagnozą do szpitala, moja córka bez przerwy odbierała telefon. Bardzo wiele osób chciało pomóc. Ktoś chciał od­dać krew, ktoś inny szpik, kolejny ktoś oferował transport. Bardzo pomogła mi też wiara. Zaufałam Bogu, zdając się na Niego. Gdyby nie Boża pomoc, z pewnością nie odzyskałabym zdrowia. Modliłam się w tamtym czasie szcze­gólnie o siłę i ta siła przyszła od Boga”.

Po chorobie życie pani Kazimiery zmieniło się. Przede wszystkim mniej pracuje. Mogłaby już przejść na zasłu­żoną emeryturę, ale chce jeszcze być ak­tywna zawodowo. Póki co zrezygnowała z wyczerpujących nocnych dyżurów i połowę szpitalnego etatu zamieniła na pracę w poradni przyszpitalnej. Więcej czasu poświęca też rodzinie.

W szpitalu lekarze mówili, że nie ma wielkich szans. Dawali jej do zrozu­mienia, że wiek działa na jej niekorzyść. Na szczęście w tym przypadku lekarze nie mieli racji. Pani Kazimiera mówi o tym ze wzruszeniem: „Białaczka to oscylowanie na granicy życia i śmier­ci. W szpitalu codziennie ktoś umierał. A ja tak bardzo pragnęłam żyć, bo życie jest naprawdę piękne! Teraz – kilka do­brych lat po przeszczepie – myślę sobie, że przecież mogłoby mnie tu nie być. A jednak jestem, żyję. Mam się dobrze. Dziękuję za to Bogu każdego dnia”.

Świadectwa wysłuchała: Renata Katarzyna Cogiel

Krew jest lekiem, który nie ma zamiennika, bo dotąd nie wynaleziono jej substytutu. Co roku liczba krwiodawców rośnie o około 3,6%, w tym samym czasie potrzeby rosną o 8,6%!

Od 2004 roku krwiodawcy z całego świata obchodzą swoje święto 14 czerwca. Światowy Dzień Krwiodawcy to wyraz wdzięczności za ich bezinteresowną pomoc i poświęcenie. Patronat nad obchodami Światowego Dnia Krwiodawcy sprawują: Światowa Organizacja Zdrowia, Czerwony Krzyż i Czerwony Półksiężyc, Międzynarodowe Towarzystwo Transfuzjologiczne oraz Międzynarodowa Federacja Organizacji Krwiodawców.

Na Dzień Honorowego Krwiodawcy wybrano datę urodzin austriackiego lekarza patologa i immunologa Karla Landsteinera, który jako pierwszy dokonał podziału krwi na grupy. W 1930 roku otrzymał za swoje badania nagrodę Nobla.

W Polsce pierwszy ośrodek krwiodawstwa powstał w 1935 roku przy Szpitalu Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. Rok później Polski Czerwony Krzyż utworzył w Łodzi Centralną Stację Wypadkową, w skład której wchodził Ośrodek Przetaczania Krwi. W czasie II wojny światowej, kiedy zapotrzebowanie na krew wzrosło, honorowi dawcy masowo oddawali krew dla PCK. Pierwsza stacja przetaczania krwi po wojnie powstała już w marcu 1945 roku w Łodzi, a z czasem powstawały kolejne w całym kraju. Od kilku lat poza strukturami służby zdrowia i PCK powstają fundacje i stowarzyszenia, które skupiają wokół siebie dawców krwi i propagują tę ideę wśród ludzi na całym świecie. Jedną z nich w Polsce jest Europejska Fundacja Honorowego Dawcy Krwi KREWNIACY. Twarzą Krewniaków jest aktor Radosław Pazura, który w 2003 roku przeżył ciężki wypadek samochodowy. Aby go ratować, rodzina i znajomi apelowali o oddawanie krwi dla Pazury. Artyści i wiele osób prywatnych wsparli tę akcję. Kiedy aktor wrócił do zdrowia, sam został honorowym dawcą krwi i zaangażował się w działania na rzecz fundacji Krewniacy. Fundacja nie tylko promuje honorowe krwiodawstwo, ale też zbiera fundusze na specjalne autobusy przystosowane do poboru krwi.

Autorzy tekstów, Cogiel Renata Katarzyna, Najnowsze, bieżące