Słowa czy wierność
Nasza pobożność nie może kończyć się na słowach i deklaracjach. Za tym musi iść wierność: wierność w działaniu, wierność w naszych pragnieniach, wierność w naszych myślach.
2016-12-13
I Rok czytań
Mt 21,28-32
Lubimy myśleć, że w naszych wyborach kierujemy się rozumem, logiką, myśleniem, podczas gdy w rzeczywistości często kierują nami emocje, którym rzadko się przyglądamy, uważając je za coś mniej istotnego.
Kiedy podejmujemy ważne, tzw. życiowe wybory staramy się je dobrze przemyśleć, ponieważ mają swoje namacalne konsekwencje, ale jeśli chodzi już o zwykłe, codzienne decyzje, czy zastanawiamy się jakie były nasze myśli, do czego kierowaliśmy nasze pragnienia? Rozpoznanie własnych uczuć, intencji czy motywów jakimi się kierowaliśmy bez regularnego rachunku sumienia może nam umykać. Nie zawsze zwracamy uwagę na to, czym żyjemy na co dzień.
Sytuacja przedstawiona przez Jezusa wydaje się na pozór banalna. Ale w rzeczywistości banalną nie jest. Jako ochrzczeni, włączone we wspólnotę Kościoła dzieci Boże, słyszymy głos Ojca, który nas posyła. Sam fakt, że czytasz dzisiejszy tekst Ewangelii i komentarze jest oznaką tego, że chcesz ten głos Ojca słyszeć i chcesz na niego odpowiadać. Zgoda na wezwanie Ojca nie może być jednak jedynie pozorem. Nasza pobożność nie może kończyć się na słowach i deklaracjach. Za tym musi iść wierność: wierność w działaniu, wierność w naszych pragnieniach, wierność w naszych myślach.
Czasem grzesznicy, doznając łaski nawrócenia, stają się tak gorący w swej gorliwości, że zawstydzają tych pozornie pobożnych, którzy już dawno stali się letni.
Święty Jan Paweł II mówił, że święci są także po to, aby nas zawstydzać. Jakie są nasze wymówki przed zaangażowaniem się w pracę w winnicy? Że czasy są złe? Że siły brak? Że nie mam możliwości?
Obyśmy we właściwym momencie się opamiętali, tak jak drugi syn i zawsze szli za głosem, który nas wzywa.
