Są dary starości
Żywo wspominam i często wracam do spotkania z Siostrą Gertrudą Łukaniewicz OSU . Poznałam ją na początku drogi mojego życia zakonnego. Miała wówczas 90 lat i pełniła dyżury przy furcie klasztornej. Mocno pochylona, poruszała się o lasce, zawsze z jakąś lekturą w zanadrzu. Gdy podnosiła głowę, wydawało się, że w jej oczach widać było niebo.
zdjęcie: canstockphoto.pl
2013-06-06
Lubiłam z nią rozmawiać. Dla niej człowiek był ważny. Miała czas, poruszała się powoli, powoli mówiła i tym zatrzymywała nas – młodych, nieraz zabieganych. Odwiedzałam ją, gdy pozostawała już w swojej celi. – Dobrze, że przyszłaś – mówiła. Zajmowała się akurat porządkowaniem swoich notatek. A ponieważ była prawdziwą artystką: malowała, grała na pianinie, pisała wiersze, utrzymywała szerokie kontakty z wychowankami – miała co porządkować. – Siadaj! – powiedziała. I nie zwracając na mnie uwagi, dalej przekładała swoje kartki z miejsca na miejsce, rozmawiając jednocześnie niby to ze sobą, niby to z Jezusem, a tak naprawdę mówiła do mnie. –Są dary starości. Ty ich nie masz boś jeszcze młoda – mówiła i uśmiechała się, jakby właśnie znalazła to, czego szukała.
O śmierci mówiła lekko, jakby chodziło o przejście do drugiego pokoju. Pogodzona z życiem i z faktem odchodzenia, emanowała przedziwnym wewnętrznym światłem. Traciła wzrok, na jedno oko nie widziała już zupełnie. Mówiła, że Pan daje i Pan zabiera i że dzięki utracie wzroku, wyraźniej widzi sercem. Musiałam wtedy mocno się wysilić, aby to zrozumieć. Zastanawiałam się, jak trzeba żyć, aby tak pięknie odchodzić...
Okazuje się, że nie zawsze pespektywa odejścia jawi się jako coś mrocznego, czego trzeba się bać czy buntować. Dla mnie lekcja zaczerpnięta ze spotkań z Siostrą Gertrudą trwa do dziś. Bo ukryte piękno obecne w takich osobach pociąga i zatrzymuje. Niekiedy wystarczy tylko dać im odczuć, jak bardzo są piękni.
