Drodzy Chorzy - kwiecień 2012
2013-06-06
Za nami Wielki Post – czas intensywnej modlitwy i dobrych postanowień. Ten szczególny okres pokuty prowadzi nas do przeżycia tajemnicy Wielkiego Tygodnia i do Świąt Paschalnych. W tych dniach będziemy uczestnikami i świadkami najważniejszych wydarzeń w historii zbawienia. Najpierw powitamy Jezusa radosnym hosanna, gdy przybędzie do Jerozolimy. Zasiądziemy wraz z Nim do Ostatniej Wieczerzy i pozwolimy, by umył nasze nogi. Będziemy z Nim w Ogrodzie Oliwnym, by towarzyszyć Mu w doświadczeniu lęku i samotności. Przed Piłatem staniemy z Jezusem ramię w ramię – jak z przyjacielem. W drodze na Golgotę spotkamy Maryję, Szymona i Weronikę. Razem z Janem Apostołem pod krzyżem wytrwamy do końca. Wreszcie doczekamy wielkiej radości, gdy wraz z Szymonem Piotrem wejdziemy do pustego grobu i przekonamy się, że Jezus prawdziwie zmartwychwstał.
Liturgia Triduum Paschalnego, zwłaszcza Wielkiego Czwartku, zainspirowała nas do podjęcia w kwietniowym numerze tematyki związanej z sakramentem kapłaństwa, który wraz z Eucharystią został ustanowiony przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy. Pragniemy wydobyć szczególnie kapłańską posługę miłosierdzia, którą w wyjątkowy sposób – na wzór Jezusa umywającego uczniom nogi w Wieczerniku – praktykują kapelani w szpitalach, hospicjach i domach pomocy społecznej.
Kapłan na mocy sakramentu święceń jest jakby drugim Chrystusem (alter Christus) i działa w Jego imieniu. Reprezentuje Chrystusa, sprawując sakramenty i głosząc Słowo Boże. Użycza Chrystusowi swego oblicza i głosu także wówczas, gdy pochyla się z miłością nad potrzebującymi.
Posługa kapłana wobec chorych jest obecna w całej dwudziestowiecznej historii chrześcijaństwa. Chciałbym w tym miejscu przywołać sylwetkę ks. Jana Jakuba Oliera – człowieka, który przyczynił się do reformy życia kapłańskiego w siedemnastowiecznej Francji. Ksiądz Olier jako proboszcz parafii św. Sulpicjusza w Paryżu miał zwyczaj, że raz w tygodniu odwiedzał chorych. Zanim jednak udawał się do nich, najpierw przez godzinę adorował Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Mawiał, że Chrystus na modlitwie przemienia kapłańskie serce w ten sposób, że staje się ono Jego sercem. Kapłan zatem, szczególnie w posłudze chorym i potrzebującym, jest reprezentantem Jezusa. Patrzy Jego oczami, dotyka Jego rękami i kocha Jego sercem. Kapłan na wzór swego Mistrza czyni z siebie dar i oddaje się do całkowitej dyspozycji potrzebującemu człowiekowi. Abyście mogli lepiej zrozumieć tę prawdę, odsyłam Was Drodzy Chorzy do okładki bieżącego numeru, na której przedstawiony jest Chrystus obmywający stopy choremu.
Będąc kapelanem w Ośrodku dla Osób Niepełnosprawnych, uczę się od mojego przyjaciela – kapłana wartości modlitwy w posłudze potrzebującym. Ks. Tomasz od lat praktykuje i zaprasza innych do modlitwy różańcowej (cztery części!) przed Najświętszym Sakramentem w każdą środę. Ta wydłużona modlitwa przynosi naprawdę owoce! Wspomniany kapłan mawia, iż w Wieczności dowiemy się, ile łask modlący się wyprosili dla innych.
Nie mógłbym w tym miejscu nie zwrócić się do wszystkich kapłanów, którzy ofiarnie służą chorym. Kieruję w ich stronę słowa wdzięczności i uznania za codzienny trud posługiwania ludziom cierpiącym. Wierzę, że Chrystus Sługa poprowadzi ich do tych wszystkich miejsc, w których ktoś czeka na pomoc i miłość. Was Drodzy Chorzy gorąco proszę o modlitwę za wszystkich kapłanów oraz o ofiarowanie cierpienia w ich intencji.
Na czas zbliżających się Świąt Zmartwychwstania Pańskiego życzę Wam prawdziwego tchnienia nadziei i radości. Niech Zmartwychwstały Chrystus przekonuje Was każdego dnia, że tylko On jest Panem Życia, któremu wszystko jest poddane. Życzę, abyście pośród trudnej codzienności potrafili odnaleźć okruchy dobra i życzliwości ze strony innych. Niech nigdy nie zabraknie miłosiernych rąk, w których odnajdziecie bezpieczne schronienie i pomoc w trudnościach. Nieustannie polecam Was Bożej Opiece. Wierzę, że On wciąż nad nami czuwa.
ks. Wojciech Bartoszek
Krajowy Duszpasterz Apostolstwa Chorych
