O duchowej adopcji dziecka poczętego

Duchowa adopcja polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Można do tego dołączyć jakąś dobrowolną ofiarę lub wyrzeczenie.

zdjęcie: CANSTOCKPHOTO.PL

2018-06-21

Co roku, 25 marca Kościół obcho­dzi uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Dzień, w którym pod sercem Maryi począł się Jezus, jest w pol­skim Kościele obchodzony także jako Dzień Świętości Życia. Został on ustano­wiony przez polskich biskupów w 1998 roku, jako odpowiedź na apel Ojca świę­tego Jana Pawła II, zawarty w encyklice Evangelium Vitae, ogłoszonej 25 marca 1995 roku: „Proponuję, aby corocznie w każdym kraju obchodzono Dzień Życia. Trzeba, aby dzień ten był przy­gotowany i obchodzony przy czynnym udziale wszystkich członków Kościoła lokalnego. Jego podstawowym celem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i w społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkie­go życia w każdym momencie i każdej kondycji. Należy zwłaszcza ukazywać, jak wielkim złem jest przerywanie ciąży i eutanazja, nie należy jednak pomijać in­nych momentów i aspektów życia, które trzeba każdorazowo starannie rozważyć w kontekście zmieniającej się sytuacji historycznej” (nr 85). Od wielu lat wła­śnie w tym dniu wiele osób podejmuje duchową adopcję.

Kilka faktów z historii

Duchowa adopcja dziecka poczętego została zapoczątkowana w zachodniej Europie w ruchu Błękitnej Armii Matki Bożej Fatimskiej. W 1987 roku dr Paweł Milcarek opublikował w styczniowym numerze „Rycerza Niepokalanej” tekst codziennej modlitwy oraz opracowane przez siebie zasady ideowe inicjatywy, o której dowiedział się z ulotki znalezio­nej w kruchcie katedry westminsterskiej w Londynie. Pomysłem zainteresowali się ojcowie paulini z kościoła Ducha Świętego w Warszawie, którzy od stro­ny liturgicznej opracowali przyrzecze­nie adopcyjne kandydatów i wdrożyli je w praktyce.

Do upowszechnienia duchowej adop­cji przyczynili się państwo Arkuszyńscy. Pielgrzymując do polskich sanktuariów maryjnych w intencji obrony życia dzieci nienarodzonych, dotarli także do war­szawskiego kościoła Ducha Świętego, a odkrywszy tam praktykę duchowej adopcji, postanowili rozpowszechnić ją w Gdańsku. W listopadzie 1993 roku, przy współpracy Konferencji Episkopatu Polski, organizacji Human Life Inter­national-Europa w Gdańsku i państwa Arkuszyńskich, w kościele św. Antoniego w Gdyni została zorganizowana sesja konsultacyjna dla diecezjalnych dusz­pasterstw rodzin. Od tego czasu w róż­nych miejscach prowadzone są rekolekcje przygotowujące do złożenia przyrzeczeń duchowej adopcji. Na Jasnej Górze dzia­ła także Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji o zasięgu ogólnopolskim.

Czym jest duchowa adopcja i na czym ona polega?

Najkrócej mówiąc, „duchowa ad­opcja dziecka poczętego zagrożonego zagładą” – bo tak brzmi pełna nazwa duchowej adopcji – jest modlitwą w in­tencji poczętego dziecka, zagrożonego zabiciem w łonie matki. Nie chodzi tu zatem o adopcję prawną dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki ro­dzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale o adopcję duchową, wyrażaną osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia konkretnego dziecka. Jest to o tyle ważne, że nie każdy z nas może zaadoptować dziecko, ale każdy może ofiarować w jego intencji modlitwę.

Duchowa adopcja polega na co­dziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej (Ojcze nasz i 10 Zdrowaś Maryjo) oraz specjalnej modlitwy w in­tencji dziecka i jego rodziców. Można do tego dołączyć jakąś dobrowolną ofia­rę lub wyrzeczenie. Duchowa adopcja trwa dziewięć miesięcy – tyle samo, co okres wzrostu dziecka w łonie matki. Ma na celu towarzyszenie modlitwą matce i poczętemu pod jej sercem dziecku, aż do jego przyjścia na świat.

Najczęściej duchowa adopcja jest podejmowana w uroczystość Zwiasto­wania Pańskiego, 25 marca. Nie jest to jednak jedyny termin – niektórzy rozpo­czynają modlitwę za poczęte dziecko 28 grudnia, w święto młodzianków, dzieci, które poniosły śmierć na rozkaz Heroda. Obie daty są symboliczne, a przyrze­czenie duchowej adopcji można złożyć w każdej chwili. Tak naprawdę, liczy się jedno: wytrwała modlitwa za poczęte dziecko przez dziewięć miesięcy.

Owoce duchowej adopcji

Pierwszym owocem, w który głęboko wierzy każdy duchowy rodzic, jest oca­lenie życia konkretnego dziecka. Oczy­wiście nie ma możliwości, by dowiedzieć się, czyje życie zostało uratowane. Ale to wcale nie jest ważne, Pan Bóg to wie. Wytrwała dziewięciomiesięczna modli­twa owocuje też w życiu osoby, która się modli. Jako bardzo konkretny, bez­interesowny i osobisty dar (modlitwy, ofiary i post), pomaga w szczególności ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa. Ucząc systematycznej modlitwy i pozytywnego działania, pogłębia sens zaniedbanych praktyk ascetycznych. Może także stać się czynnikiem odrodzenia wspólnej mo­dlitwy i miłości w rodzinie. Zdarza się, że duchową adopcję podejmują matki, które popełniły grzech aborcji. Wówczas modlitwa za jakieś nieznane im poczęte dziecko pomoże uleczyć głębokie zra­nienia wewnętrzne oraz odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie i przynieść pokój sercom.

Duchowi rodzice

W dzieło duchowej adopcji może włączyć się każdy. Co prawda, w wielu kościołach organizowane są przygoto­wania do podjęcia tego aktu, w uroczysty sposób celebrowane jest też składanie przyrzeczeń. Ale jeśli ktoś nie ma takiej możliwości, to równie dobrze może przy­gotować się indywidualnie i prywatnie złożyć przyrzeczenie dziewięciomie­sięcznej modlitwy. Duchową adopcję można wielokrotnie ponawiać. Podobnie jak w rodzinie można mieć wiele dzieci, tak również tych adoptowanych w du­chowy sposób można mieć kilkoro.


Formuła przyrzeczenia duchowej adopcji

Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci,
wiedziony pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych,
postanawiam mocno i przyrzekam,
że od dnia (podać datę) biorę w duchową adopcję jedno dziecko,
którego imię Bogu jest wiadome,
aby przez dziewięć miesięcy każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.
Postanawiam:
odmówić codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego,
codziennie odmówić jedną tajemnicę różańca,
przyjąć też postanowienia (wymienić).


Codzienna modlitwa za poczęte dziecko

Panie Jezu,
za wstawiennictwem Twojej Matki, Maryi, która urodziła Cię z miłością,
oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po narodzeniu,
proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka,
które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady.
Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę,
aby swoje dziecko pozostawili przy życiu,
które Ty sam mu przeznaczyłeś.
Amen.


Zobacz całą zawartość numeru ►

Autorzy tekstów, S. Aleksandra, Miesięcznik, Numer archiwalny, 2018nr03

nd pn wt śr cz pt sb

27

28

29

30

31

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14

15

16

17

18

19

20

21

22

23

24

25

26

27

28

29

30

1

2

3

4

5

6

7

Dzisiaj: 05.11.2024