Chorzy piszą do nas – listopad 2012
2013-06-06
Czy możliwe jest, by cierpienie zwiastowało radość, czy faktcznie w każde ludzkie cierpienie wpisana jest nadzieja i wiara? Istotnie. Wszystko jest na nich oparte: codzienne nasze życie, nadzwyczajne wydarzenia, nasze choroby i nasze uzdrowienia. Wiara to trwanie przy Bogu w każdej sytuacji, zwłaszcza w cierpieniu. Przyjęcie cierpienia w duchu zawierzenia Bogu i przeżywanie go z cierpliwością, staje się wymownym świadectwem naszej wiary. Oto moja relacja, będąca wynikiem osobistych przeżyć, związana z moim cierpieniem: 25 listopada 2005 roku wycięto mi guzek umiejscowiony w fałdzie nosowo – policzkowym i po przeprowadzeniu badania histopatologicznego stwierdzono, że to nowotwór złośliwy – czerniak. Wiadomość ta była dla mnie bardzo trudna. Przeszłam kolejną operację podczas której wycięto mi bliznę pooperacyjną i wszczepiono płat skóry pobrany ze zgięcia lewego łokcia. Mój pobyt w szpitalu był nieustającą modlitwą. Stan mojego zdrowia zawierzyłam bezgranicznie Bogu. Niosąc krzyż cierpienia, opierałam się na mocy, która płynie od Jezusa. W 2009 roku nastąpił nawrót choroby. Zaszła konieczność kolejnej operacji. Okrojono mi starą bliznę z marginesem zdrowych tkanek, dokonując drugiego przeszczepu. Okres pooperacyjny zniosłam dobrze. Byłam spokojna, opanowana i szczęśliwa. Dziękowałam Bogu za każdy nowy dzień życia. Rok 2010 przyniósł kolejne przeżycia. W fałdzie nosowo – policzkowym powstał nowy znak mający charakter nawrotu. Podjęto decyzję o przeprowadzeniu trzeciego zabiegu z przeszczepem. Na dzień dzisiejszy wyniki wszystkich badań są prawidłowe. Jestem pod stałą opieką lekarską i ufam, że głęboka i wytrwała wiara oraz zanoszone do Boga modlitwy są nagradzane cudami, mimo, że te rodzą się na przekór racjonalnym przesłankom nauki. Idąc za głosem wiary, dziękuję Bogu i Matce Najświętszej, prosząc, by mnie w dalszym ciągu wspierali i byli prawdziwą nadzieją i pokojem na dalszej drodze mojego życia. Wierzę, że w cierpienie człowieka wpisana jest nadzieja, która przynosi radość.
Jadwiga z Bielska-Białej
