O duchowej adopcji dziecka poczętego
Duchowa adopcja polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Można do tego dołączyć jakąś dobrowolną ofiarę lub wyrzeczenie.
zdjęcie: CANSTOCKPHOTO.PL
2018-06-21
Co roku, 25 marca Kościół obchodzi uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Dzień, w którym pod sercem Maryi począł się Jezus, jest w polskim Kościele obchodzony także jako Dzień Świętości Życia. Został on ustanowiony przez polskich biskupów w 1998 roku, jako odpowiedź na apel Ojca świętego Jana Pawła II, zawarty w encyklice Evangelium Vitae, ogłoszonej 25 marca 1995 roku: „Proponuję, aby corocznie w każdym kraju obchodzono Dzień Życia. Trzeba, aby dzień ten był przygotowany i obchodzony przy czynnym udziale wszystkich członków Kościoła lokalnego. Jego podstawowym celem jest budzenie w sumieniach, w rodzinach, w Kościele i w społeczeństwie świeckim wrażliwości na sens i wartość ludzkiego życia w każdym momencie i każdej kondycji. Należy zwłaszcza ukazywać, jak wielkim złem jest przerywanie ciąży i eutanazja, nie należy jednak pomijać innych momentów i aspektów życia, które trzeba każdorazowo starannie rozważyć w kontekście zmieniającej się sytuacji historycznej” (nr 85). Od wielu lat właśnie w tym dniu wiele osób podejmuje duchową adopcję.
Kilka faktów z historii
Duchowa adopcja dziecka poczętego została zapoczątkowana w zachodniej Europie w ruchu Błękitnej Armii Matki Bożej Fatimskiej. W 1987 roku dr Paweł Milcarek opublikował w styczniowym numerze „Rycerza Niepokalanej” tekst codziennej modlitwy oraz opracowane przez siebie zasady ideowe inicjatywy, o której dowiedział się z ulotki znalezionej w kruchcie katedry westminsterskiej w Londynie. Pomysłem zainteresowali się ojcowie paulini z kościoła Ducha Świętego w Warszawie, którzy od strony liturgicznej opracowali przyrzeczenie adopcyjne kandydatów i wdrożyli je w praktyce.
Do upowszechnienia duchowej adopcji przyczynili się państwo Arkuszyńscy. Pielgrzymując do polskich sanktuariów maryjnych w intencji obrony życia dzieci nienarodzonych, dotarli także do warszawskiego kościoła Ducha Świętego, a odkrywszy tam praktykę duchowej adopcji, postanowili rozpowszechnić ją w Gdańsku. W listopadzie 1993 roku, przy współpracy Konferencji Episkopatu Polski, organizacji Human Life International-Europa w Gdańsku i państwa Arkuszyńskich, w kościele św. Antoniego w Gdyni została zorganizowana sesja konsultacyjna dla diecezjalnych duszpasterstw rodzin. Od tego czasu w różnych miejscach prowadzone są rekolekcje przygotowujące do złożenia przyrzeczeń duchowej adopcji. Na Jasnej Górze działa także Centralny Ośrodek Duchowej Adopcji o zasięgu ogólnopolskim.
Czym jest duchowa adopcja i na czym ona polega?
Najkrócej mówiąc, „duchowa adopcja dziecka poczętego zagrożonego zagładą” – bo tak brzmi pełna nazwa duchowej adopcji – jest modlitwą w intencji poczętego dziecka, zagrożonego zabiciem w łonie matki. Nie chodzi tu zatem o adopcję prawną dziecka po urodzeniu, pozbawionego opieki rodzicielskiej, do rodziny zastępczej, ale o adopcję duchową, wyrażaną osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia konkretnego dziecka. Jest to o tyle ważne, że nie każdy z nas może zaadoptować dziecko, ale każdy może ofiarować w jego intencji modlitwę.
Duchowa adopcja polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej (Ojcze nasz i 10 Zdrowaś Maryjo) oraz specjalnej modlitwy w intencji dziecka i jego rodziców. Można do tego dołączyć jakąś dobrowolną ofiarę lub wyrzeczenie. Duchowa adopcja trwa dziewięć miesięcy – tyle samo, co okres wzrostu dziecka w łonie matki. Ma na celu towarzyszenie modlitwą matce i poczętemu pod jej sercem dziecku, aż do jego przyjścia na świat.
Najczęściej duchowa adopcja jest podejmowana w uroczystość Zwiastowania Pańskiego, 25 marca. Nie jest to jednak jedyny termin – niektórzy rozpoczynają modlitwę za poczęte dziecko 28 grudnia, w święto młodzianków, dzieci, które poniosły śmierć na rozkaz Heroda. Obie daty są symboliczne, a przyrzeczenie duchowej adopcji można złożyć w każdej chwili. Tak naprawdę, liczy się jedno: wytrwała modlitwa za poczęte dziecko przez dziewięć miesięcy.
Owoce duchowej adopcji
Pierwszym owocem, w który głęboko wierzy każdy duchowy rodzic, jest ocalenie życia konkretnego dziecka. Oczywiście nie ma możliwości, by dowiedzieć się, czyje życie zostało uratowane. Ale to wcale nie jest ważne, Pan Bóg to wie. Wytrwała dziewięciomiesięczna modlitwa owocuje też w życiu osoby, która się modli. Jako bardzo konkretny, bezinteresowny i osobisty dar (modlitwy, ofiary i post), pomaga w szczególności ludziom młodym kształtować charakter, walczyć z egoizmem, odkrywać radość odpowiedzialnego rodzicielstwa. Ucząc systematycznej modlitwy i pozytywnego działania, pogłębia sens zaniedbanych praktyk ascetycznych. Może także stać się czynnikiem odrodzenia wspólnej modlitwy i miłości w rodzinie. Zdarza się, że duchową adopcję podejmują matki, które popełniły grzech aborcji. Wówczas modlitwa za jakieś nieznane im poczęte dziecko pomoże uleczyć głębokie zranienia wewnętrzne oraz odzyskać wiarę w Boże Miłosierdzie i przynieść pokój sercom.
Duchowi rodzice
W dzieło duchowej adopcji może włączyć się każdy. Co prawda, w wielu kościołach organizowane są przygotowania do podjęcia tego aktu, w uroczysty sposób celebrowane jest też składanie przyrzeczeń. Ale jeśli ktoś nie ma takiej możliwości, to równie dobrze może przygotować się indywidualnie i prywatnie złożyć przyrzeczenie dziewięciomiesięcznej modlitwy. Duchową adopcję można wielokrotnie ponawiać. Podobnie jak w rodzinie można mieć wiele dzieci, tak również tych adoptowanych w duchowy sposób można mieć kilkoro.
Formuła przyrzeczenia duchowej adopcji
Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo, wszyscy Aniołowie i Święci,
wiedziony pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych,
postanawiam mocno i przyrzekam,
że od dnia (podać datę) biorę w duchową adopcję jedno dziecko,
którego imię Bogu jest wiadome,
aby przez dziewięć miesięcy każdego dnia modlić się o uratowanie jego życia
oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.
Postanawiam:
odmówić codzienną modlitwę w intencji nienarodzonego,
codziennie odmówić jedną tajemnicę różańca,
przyjąć też postanowienia (wymienić).
Codzienna modlitwa za poczęte dziecko
Panie Jezu,
za wstawiennictwem Twojej Matki, Maryi, która urodziła Cię z miłością,
oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po narodzeniu,
proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka,
które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady.
Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę,
aby swoje dziecko pozostawili przy życiu,
które Ty sam mu przeznaczyłeś.
Amen.
Zobacz całą zawartość numeru ►
